'Mijn tijden zijn in Uw hand; …’
Psalm 31:16a
De kant die Murray opgaat met dit Bijbelvers, is geheel anders dan waar David op doelde, en toch ligt waar Murray heengaat in bepaalde zin ook opgesloten in deze woorden.
Als Murray de focus legt op ‘mijn tijd is in Uw hand’, ligt dat besloten in de zekerheid van het geloof en vertrouwen dat onze tijden -de tijd die we van Hem toe bedeeld krijgen op deze aarde, in Zijn hand ligt.
Nadenken over de Kracht van Tijd, oftewel nadenken over ‘de Waarde van Tijd’, door stil te worden en de tijd te nemen om er eens over na te denken en jezelf belangrijke vragen voor te leggen.
Mijn tijden zijn in Uw hand; mijn Tijd is in Uw hand.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd om eens na te denken
over het begrip ‘Tijd’.
Neem de tijd om eens stil te staan
bij wat het voor jou betekent en inhoudt.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd en bekijk je dagen eens,
je agenda, waar je je tijd aan spendeert.
Neem de tijd, en vraag jezelf eens af:
Wat zou Jezus ervan zeggen?
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd; durf eens rust te nemen
en stil te staan om je leven te bezien.
Neem de tijd en vraag jezelf eens af:
Is ook mijn Tijd in Zijn hand?
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd …
Andrew Murray
Tijd is in wezen de heer van alle dingen geworden, en we zien dit terug in de geschiedenis en in alles om ons heen.
We willen steeds meer, er wordt steeds meer van ons verwacht, we vinden ook steeds meer dat we recht hebben op bepaalde dingen, en ondertussen raakt de tijd die we hebben te besteden meer en meer ingevuld door dit alles.
De tijd vliegt.
De tijd glipt door mijn vingers.
Waar blijft de tijd?
Het zijn allemaal uitdrukkingen die ons laten zien dat we de grip op tijd hebben verloren.
We willen het vaak niet, en soms denken we dat we nog steeds grip hebben op onze tijd, maar ik denk dat als we eens stil zouden gaan zitten en onze dag bekijken wat we nu eigenlijk allemaal hebben gedaan, dan konden we denk ik nog weleens heel erg schrikken van hoe we het hebben ingevuld.
En dan met name als we gaan kijken naar de plaats die we de Heer hierin hebben gegeven, de tijd om bij Hem te zijn, Zijn woord te lezen en overdenken, te bidden.
Ik moet met dit alles denken aan het verhaal op mijn andere Blog ‘Tactiek van de boze’.
Een verhaal dat laat zien hoe de boze ons heel subtiel bespeelt, een verhaal dat in mijn ogen niet meer alleen een verhaal is, maar helaas een werkelijkheid geworden realiteit.
Een stukje eruit:
‘Satan riep zijn dienaren van over de hele wereld bijeen voor een ontmoeting.
In zijn openingswoord tot zijn slechte engelen zei hij:
"Wij kunnen de christenen er niet van weerhouden naar de kerk te gaan.
We kunnen ze er niet van weerhouden hun Bijbel te lezen en de waarheid te leren kennen.
We kunnen ze er zelfs niet van weerhouden om behoudende waarden te hebben.
Maar, we kunnen wel wat anders doen.
Wij kunnen de christenen ervan weerhouden om een intieme, blijde ervaring in Christus te hebben.
Wij moeten oppassen, want als zij die verbinding met Jezus hebben, is onze macht over hen verbroken.
Dus, laat ze maar naar de kerk gaan en laat ze maar een behoudende levensstijl hebben, maar ... steel hun tijd ... zodat ze geen tijd voor een ervaring met Christus kunnen hebben."
Steel hun tijd!
Is dat niet wat steeds gebeurt?
Hetgeen we het hardste nodig hebben, wat het hardste nodig ís, wordt ons vaak als eerste geroofd, of is het: laten we ons als eerste roven.
Ik moet denken aan wat ik vorige week las in het boekje ‘Cappuccino’ van Max Lucado.
Over dat de tijd van een zandloper beperkt is, met daaraan de vraag verbonden waar we onze tijd aan besteden.
Hij noemde verschillende voorbeelden waar mensen ons voor vragen, en allemaal omdat net wij het zo goed kunnen, of er ervaring mee hebben, …
Hij noemt het ‘touwtrekken’, waarbij wij het touw zijn.
Allemaal goede dingen die gevraagd worden, kansen om iets goeds te doen en daarom vaak ook zo moeilijk om nee tegen te zeggen, waardoor we er toch (weer) over nadenken: moeten we …
Hij wijst erop dat aan de andere kant onze dierbaren staan, die geen brieven schrijven, of een afspraak maken, of aanbieden om onkosten te vergoeden.
Nee, ‘zij willen geen contact omdat je wat voor ze kunt doen. Ze willen jou om wie je bent.’
Hier stopt Lucado, maar mijn gedachten gingen direct door: Zo wil God geen contact met ons om wat wij voor Hem kunnen doen, maar Hij wil contact met ons om wie we zijn.
Het is niet verkeerd om allerlei goede dingen te doen, maar het kan en mag nooit ten koste gaan van onze relatie met Hem; het mag ons niet beroven van onze tijd met Hem.
Niet eerder was het aantal burn-outs zo hoog als in de huidige tijd.
Steeds meer wordt er van ons gevraagd en verwacht, maar ook leggen we de lat voor onszelf soms te hoog, of we willen teveel.
De tijd glipt ons door de vingers door alles wat we ‘moeten’ doen; steeds meer worden we geleefd door de tijd of je het nu wilt of niet, en het levert het bewijs dat het verhaal ‘Tactiek van de boze’ niet slechts een verhaal meer is, maar iets dat helaas waarheid geworden is.
"Laat ze maar bezig zijn met zielen winnen, maar stop hun leven zo vol met goede zaken, dat ze geen tijd meer hebben om de kracht van Christus te zoeken.
Weldra zullen ze dan werken in eigen kracht en hun gezondheid opofferen en hun familieband, en dat alles voor de goede zaak."
Prediker 3:1 zegt: ‘Voor alles is er een vastgestelde tijd, en er is een tijd voor elk voornemen onder de hemel’, maar … hebben wij ook een vaste plaats voor de Heer in onze agenda, of bekijken we per dag wel of we daar wat tijd voor overhouden?
Murray zegt ook in dit hoofdstukje: ‘het is onder de wet van de tijd en zijn onbegrijpelijke kracht dat wij ons leven doorbrengen’, en hij vindt dit in bijzonder van toepassing op ons geloof en onze omgang met God, want ook daar is tijd de meester.
Tijd voor samenzijn met God, tot rust komen, opgebouwd worden, kracht ontvangen om tot zegen te kunnen zijn in Zijn dienst, ‘opdat Zijn heiligheid met haar licht en warmte op ons kan schijnen en Hij ons deelnemers kan maken van Zijn Geest en Zijn leven.’ (-Murray)
Met het nadenken over deze dingen, moest ik denken aan wat er in het eerste gedeelte van Daniël 1:8 staat: ‘Daniël nu nam zich in zijn hart voor …’ en ik denk dat hier de sleutel ligt voor de keuzes die wij hebben te maken.
En dan niet ‘voornemen’ als in de ‘goede voornemens met Oud en Nieuw’, nee, voornemen in de zin van een besluit nemen.
Daniël besloot met heel zijn hart om God gehoorzaam te zijn ook al was hij nu aan het hof van een heidense koning.
Met heel je hart besluiten, een vast voornemen, er valt niet aan te tornen.
Wie heeft het voor het zeggen in ons leven?
Wat is het belangrijkste in ons leven?
Waar kiezen we voor?
Opnieuw kom ik terug bij Daniël, en denk aan het moment (Daniël 6:11) dat hij hoort van het uitgevaardigde bevel van de koning dat niemand aan iemand anders iets mocht vragen dan aan hem, en wat doet Daniël als hij hoort dat het bevel ondertekent is; hij gaat direct naar zijn huis, opent het raam richting Jeruzalem, knielt neer en gaat bidden tot God, drie keer per dag, zoals hij altijd had gedaan.
De straf die hem boven het hoofd hing, het in de leeuwenkuil geworpen worden bij overtreding, kon hem daar niet van weerhouden.
Hoe makkelijk en vaak laten wij ons weerhouden om tijd met God te nemen, om Bijbel te lezen, om te bidden, of voorbede te doen, omdat we in tijdnood komen, of eigenlijk te laat zijn, of er iets tussenkomt en het vervolgens te laat wordt, of …
Mijn tijden zijn in Uw hand, maar laat ook mijn tijd in Uw hand zijn.
De Waarde van Tijd, van onze Tijd, is zichtbaar in de keuzes die we maken en daarmee in de dingen die we wel of niet doen.
Waar we de meeste tijd aan spenderen laat zien wat voor ons belangrijk is, en wat voor ons belangrijk is, daar zullen we makkelijker en vaak ook méér tijd voor vrijmaken.
En tijd vrijmaken doen we weer het snelst en het makkelijkst voor dingen die we leuk en fijn vinden.
‘Daniël nu nam zich in zijn hart voor …’
‘Toen Daniël te weten kwam dat dit bevelschrift ondertekend was, ging hij zijn huis binnen. Nu had hij in zijn bovenvertrek open vensters in de richting van Jeruzalem. Op drie tijdstippen per dag ging hij op zijn knieën, bad hij en dankte hij voor het aangezicht van zijn God, precies zoals hij voordien had gedaan.’
Andrew Murray
Daniël nam in zijn hart voor!
In mijn hart voornemen als Daniël,
betekent iets vast besluiten.
Ik laat mij door niets afleiden,
ik ben door niets te stuiten.
In mijn hart voornemen als Daniël,
laat mijn hartsgesteldheid zien.
Waar mijn hart naar uitgaat,
wat belangrijk is, wie ik dien.
In mijn hart voornemen als Daniël,
getuigt van trouw en standvastigheid.
Hem eren en dienen is al wat telt,
in Zijn handen is dus ook mijn tijd.
Gods rijke en onmisbare zegen voor de nieuwe week die voor ons ligt.
Dat ons hart mag worden als dat van Daniël.
Een liefdevolle groet,
