Dat is het belangrijkste feit van jouw bestaan.’
Uit: Dicht bij Jezus
Van: Sarah Young
Met deze twee zinnetjes begint vandaag (30 september) het dagboekje dat ik met mijn verjaardag heb gekregen.
En ze komen binnen, meer dan ooit.
Misschien wel omdat ik momenteel niet uit de voeten kan nu ik een middenvoetsbeentje gebroken heb, in het gips zit, en mijn dagen doorbreng in (rol)stoel en bed.
De pijn van het knellende gips, het gevoel van een bankschroef om mijn voet/been zorgt ervoor dat ik niet veel kan; mijn denken en voelen wordt daar aardig door in beslag genomen.
Zitten, en weer verzitten, maar weer liggen, andere stoel, even wat beenoefeningen, tenen bewegen …, hm, het schiet niet erg op en het schrijven waarvan ik dacht dat ik nu mooi tijd voor zou hebben, wil hierdoor gewoon niet lukken.
En toch, toch is er in alles die diepe rust en vrede, en ja ook, vreugde en blijdschap.
Och, af en toe vloeien er een paar tranen als ontlading; als het te me even te veel wordt, of van vermoeidheid, maar het doet geen afbreuk aan die gevoelens; ze overheersen, iedere dag weer.
Ik heb me er afgelopen week eigenlijk ook een beetje over verbaasd, maar besefte tegelijk dat dit ook voortkom uit de gebeden waarmee mensen mij omringen.
Als ik dan vanmorgen deze woorden ‘Ik ben onophoudelijk bij je en Ik zorg voor je’ lees, dan weet ik ineens dat dit het is waardoor ik me voel zoals ik me voel.
Zijn onophoudelijke aanwezigheid; Zijn nimmer aflatende zorg.
Zelfs als ik me er niet bewust van ben, gaat dit gewoon door.
Jezus is niet weg als ik niet aan Hem denk of niet met Hem bezig ben!
Jezus stopt niet met zorgen voor mij omdat ik met andere dingen bezig ben of andere dingen aan het doen ben.
Hij heeft belooft dat hij bij mij is alle dagen tot aan de voleinding van de wereld.
Deze tekst kwam afgelopen week ook al in mijn gedachten door een soortgelijk woord uit hetzelfde boekje; ‘Ik, de hoogste Koning, ben voortdurend jouw metgezel.’
Onophoudelijk.
Voortdurend.
Mattheüs 20:28 (GNB)
‘En wees er zeker van: Ik ben bij jullie, van dag tot dag, tot aan de voltooiing van de
wereld.’
Dit is Jezus’ belofte aan ons voor Hij terugging naar Zijn Vader.
En daardoor is het een feit dat Hij onophoudelijk bij ons is, voor ons zorgt, en ons voortdurende metgezel is.
Of wij dit ook voelen of ervaren doet er niet toe.
Jezus’ aanwezigheid is niet afhankelijk van wat wij voelen of denken; Hij is er omdat Hij dit heeft beloofd!
Als we leven vanuit deze wetenschap in elke omstandigheid van ons leven, dan zal dat ook merkbaar en zichtbaar zijn.
Een verhaal uit de Bijbel waar ik dan steeds bij wordt bepaald, en wat voor mij het grote voorbeeld is, is het verhaal van Paulus en Silas in de gevangenis. (Handelingen 16:16-40)
Als zij een vrouw bevrijden van een waarzeggende geest, grijpen haar bazen, die hun winst in rook zagen opgaan, Paulus en Silas vast en brachten hen naar de oversten van de stad waar zij zich beklaagden over hen en hen vals beschuldigden.
Daar ook het volk dat zich verzameld had zich tegen hen keerden, lieten de stadoversten Paulus en Silas stokslagen geven en in de gevangenis gooien, waar zij met hun voeten in blokken werden vastgezet.
In vers 25 staat dan: ‘Omstreeks middernacht waren Paulus en Silas aan het bidden en ook zongen zij tot eer van God. De andere gevangenen luisterden toe.’
Het is al een aardige tijd geleden dat dit verhaal ineens bij mij insloeg als een bom.
Menselijkerwijs gesproken zouden we kunnen zeggen dat Paulus en Silas alle reden hadden om te mopperen of te klagen, ze waren immers zeer onrechtvaardig behandeld en zonder eerlijk proces na een flinke afranseling met stokken in de gevangenis gegooid en hun voeten waren vastgezet in een blok.
Maar ze deden niet van dit alles.
Hoe moe ze ook geweest moeten zijn, hoeveel pijn ze ook hadden van de wonden, hoe ongemakkelijk en pijnlijk ook hun positie met hun voeten in een blok was, zij gingen bidden en zingen.
Bidden en zingen!
Ze kozen ervoor om niet te zien op wat er gebeurd was, en hoe ze er nu aan toe waren, maar ze bleven hun hart richten op God.
Jezus had beloofd dat Hij er altijd zou zijn, iedere dag, en zij leefden deze wetenschap, dit feit, voor met hun bidden en zingen.
Ze hadden zich kunnen richten op hun oneerlijke proces, op hun pijn, op de uiterst oncomfortabele houding, op het feit dat ze onschuldig in de gevangenis zaten, maar ze deden niets van dit alles.
Zij vestigden hun hoop op de Heer; zij richtten hun hart op de Heer; de Heer, waarvan ze wisten dat Hij bij hen was, dat Hij hen zag en van alles afwist.
En ze waren daarmee levende getuigen, want de andere gevangenen luisterden, staat er.
Maar wat zal er ook een bemoediging van uit gegaan zijn!
Jezus alleen! was wat zij uitdroegen.
Het is mijn verlangen te worden als zij.
Het is mijn diepe verlangen om in elke omstandigheid van mijn leven Jezus te zien.
Te zien op het feit dat Hij bij mij is en voor mij zorgt; dat er niets in mijn leven gebeurd waar Hij niet bij is.
In het verhaal van Paulus, en zo zijn er meer verhalen in de Bijbel, zie ik dat het mogelijk is om te midden van pijn en verdriet, van onrechtvaardigheid, van gevangenschap en noem maar op, vrede en vreugde te bezitten, dat het mogelijk is om Hem te loven en te prijzen.
Alles hangt echter af van mijn keuze, van wat ik doe, waar ik voor kies.
Voor ik vanmorgen aan dit stukje begon, had ik even problemen met het tweede zinnetje: ‘Dat is het belangrijkste feit van jouw bestaan.’
Als ik zoiets lees, dan gaan namelijk als vanzelf de radertjes in mijn hoofd draaien: is dat wel zo; is dat wel het belangrijkste feit van mijn bestaan?
En even had ik allerlei bedenkingen en allerlei gedachten hierover, maar nu, gekomen aan het einde van mijn stukje besef ik dat dit in ieder geval één van de belangrijkste feiten is van mijn bestaan.
Hoe zou ik alles anders aankunnen, kunnen volhouden?
En wie is er anders om mij overeind te houden als ik dreig te vallen, en als ik gevallen ben, wie anders dan Hij is er om mij liefdevol overeind te helpen?
Maar bovenal wil ik leren; verlang ik ernaar om als Paulus en Silas in elke omstandigheid van mijn leven vol vertrouwen te zijn, sterk door Zijn kracht in mij.
‘U bent onophoudelijk bij mij en U zorgt voor mij, ook deze dag, dit moment, ...
Dank U, Jezus!’
Deze woorden inademen, deze woorden uitademen.
Iedere dag opnieuw, elk moment.
Als zorgen, pijn, verdriet, moeiten, …, allerlei negatieve of verwarde gevoelens en gedachten me dreigen te overmannen.
‘U, Heer Jezus, bent onophoudelijk bij mij en U zorgt voor mij!’
Lieve Heer Jezus
Wat kunnen onze gedachten en gevoelens overheersen, waardoor we vergeten wat U hebt gezegd.
Wat kunnen we verblind worden door onze omstandigheden, door pijn en verdriet, door moeiten en zorgen, ja, door zoveel dingen, waardoor we niet meer zien wat in Uw woord staat.
Wat kunnen we ons terneer laten drukken, waardoor we niet meer horen wat U tegen ons zegt.
Help ons, Heer Jezus, om onszelf waar nodig is aan te pakken, zodat we niet worden verzwolgen door de dingen die in ons leven spelen.
Help ons om te gaan staan op Uw woord, dat zegt dat U onophoudelijk bij ons bent en voor ons zorgt.
Het is een feit, de vaste grond onder onze voeten in alle omstandigheden.
Help ons om onszelf Uw woorden voor te houden, iedere dag opnieuw: ‘En wees er zeker van: Ik ben bij je, van dag tot dag, tot aan de voltooiing van de wereld.’
Het geeft mij houvast te midden van alle moeilijkheden en onzekerheden van dit leven.
Help ons om het dagelijks uit te spreken, ja elk moment waarop we worden belaagd: Jezus is onophoudelijk bij mij, en Hij zorgt voor mij!
Het zal ons helpen onze ogen te richten op Degene die alle macht heeft in de hemel als op de aarde.
Help ons, Heer Jezus, om door Uw Geest, uit te groeien tot standvastige dienaren van U, die niet door de minste of geringste storm van het leven omver worden geblazen.
Help ons, Heer, vorm ons, leid ons.
Tot eer en glorie van Uw Naam.
- Amen -
Mijn dagen kunnen moeilijk zijn en zwaar,
donker en eindeloos lang.
Ik kan me eenzaam voelen,
onbegrepen, verward of bang.
Maar één ding weet ik:
Jezus is onophoudelijk bij mij,
en zorgt voor mij, iedere dag.
Vooruitzichten kunnen me terneerdrukken
of genadeloos aan mij knagen;
gedachten en gevoelens benauwen,
en vol zijn met vragen.
Maar één ding weet ik:
Jezus is onophoudelijk bij mij,
en zorgt voor mij, iedere dag.
Pijn en verdriet kunnen mijn dagen vullen,
mijn snikken door niemand gehoord.
De hemel kan van koper lijken
en mijn gebeden onverhoord.
Maar één ding weet ik:
Jezus is onophoudelijk bij mij,
en zorgt voor mij, iedere dag.
Gods rijke zegen
en een liefdevolle groet,
Rita
Ps.
Inmiddels ben ik nogmaals in het ziekenhuis geweest en heb opnieuw ander gips gekregen, nu alleen een voetje, waardoor de knellende pijn voorbij is.
So very grateful!