Het laatste half uur heb ik vele tranen gehuild en vele noodkreten zijn naar boven gegaan, maar het feit dat dit stukje vandaag op dit Blog verschijnt, geeft aan dat het oorspronkelijke stukje dat ik geschreven had volledig is verdwenen, en mijn oudste zoon het via een bepaald programma, ook niet op mijn laptop heeft kunnen terugvinden.
Ik heb geen idee wat er is misgegaan met het opslaan, maar het is weg en het blijft weg.
Het enige dat ik nog heb zijn de laatste vijf zinnen en het gedichtje, dat ik voor controle had opgestuurd naar Trijnie, die al mijn gedichtjes controleert op spelfouten.
Terwijl mijn zoon via zijn computer mijn laptop scant op zoek naar iets van wat ik geschreven had, droog ik mijn tranen, bid nog een keer dat het toch gevonden mag worden, en begin opnieuw te schrijven.
Zolang mijn zoon op zoek is op mijn laptop, gebruik ik mijn schrijfblok en zal alles later weer over nemen op mijn laptop.
Hoewel dit stukje nooit hetzelfde zal zijn als wat ik eerder heb geschreven, begin ik met schrijven in het geloof en vertrouwen dat Zijn Geest mij de woorden ingeeft die het belangrijkst waren.
Ik roep u er dan toe op, broeders, door de ontfermingen van God, om uw lichamen aan God te wijden als een levend offer, heilig en voor God welbehaaglijk: dat is uw redelijke godsdienst.
HSV
Zusters, omdat God zo goed voor ons is, roep ik u op uzelf aan te bieden als een levende en heilige offergave, die Hij graag aanvaardt.
GNB
Romeinen 12:1
De afgelopen week kwam de volgende vraag in mijn gedachten: vieren we met kerst eigenlijk wel de verjaardag van de Here Jezus?
De gedachte achter het thema –cadeau geven aan Hem– vind ik heel mooi, maar … Zijn verjaardag vieren?
Ik vond het voorheen eigenlijk best wel een mooi idee dat we met Kerst Zijn verjaardag vieren, maar hoe kan ik nu een verjaardag vieren van Iemand waar de schaduw van de dood overvalt?
Als ik dan de afgelopen week ook nog het een en ander op Internet lees over Zijn geboortedag, hoe de datum tot stand is gekomen, en welk een heidense oorsprong er eigenlijk achter zit, dan …
God vond het schijnbaar ook helemaal niet belangrijk, want alles wat Hij belangrijk vind staat immers in de Bijbel.
Eigenlijk staat er nergens iets over het vieren van Zijn geboortedag, alleen als Hij brood van de Paasmaaltijd in Zijn handen heeft, zegt Hij: ‘Doe dat tot Mijn gedachtenis!’ (Lucas 22:19)
Er is er een jarig?!?
Cadeautjes voor elkaar en allerlei versieringen op en rond overvloedig gevulde tafels?
Of een lege voederbak waar de schaduw van het kruis overheen valt, en een stil en met dankbaarheid vervuld hart om wat Hij voor ons heeft gedaan?
Op ons eigen genot en plezier gericht, op wat wij fijn en prettig vinden, of het gehuil van een baby dat overgaat in de woorden: ‘Het is volbracht!’
‘Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven, en de heerschappij rust op Zijn schouder. En men noemt Zijn Naam Wonderlijk, Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst.’ (Jesaja 9:5)
In onze gemeente hebben we een aantal jaren een speciale Kerstavond voor Vrouwen gehad met als thema: ‘Ons geschenk aan Hem’.
Op deze avond deelden een aantal vrouwen hun talenten en gaven op deze wijze als het ware door middel van zang, dans, muziek, toneelstukje, een verhaal, een gedicht enz. een geschenk aan Hem.
Zelf heb ik speciaal voor deze avonden een paar keer een gedicht geschreven.
Een daarvan blijft deze week maar steeds in mijn gedachten terugkomen:
Alleen jouw hart
In gedachten sta ik
stilletjes bij de kribbe
in de diep, donkere nacht.
Daar ligt de Grote Koning,
‘De Beloofde’, lang verwacht.
Een geschenk, iets moois
zou ik moeten geven, maar
niets heb ik meegebracht.
Mijn handen zijn leeg
en tranen druppen
langzaam en zacht.
Als ik nu maar zingen kon,
heel mooi, op de juiste toon;
dan zou ik Hem een loflied zingen,
jubelen, ter ere van de nieuwgeboren Zoon.
Als ik nu maar een instrument had,
en als geen ander spelen kon;
dan zou ik voor Hem spelen
en stralen als de zon.
Als ik nu maar creatief was, dan had ik
iets heel moois voor Hem gemaakt;
Maar nu, nu voelt het
alsof ik alles heb verzaakt.
Als ik nu maar heel rijk was,
dan had ik net zolang gezocht
tot ik het mooiste had gevonden
en dat had ik dan gekocht.
Als ik nu maar, als ik, als ….
zacht snikkend kniel ik bij de kribbe neer
en beken tot mijn grootst verdriet,
ik heb u niets te geven, Heer.
Het beeld van de kribbe vervaagd
en wordt ingenomen
door een man van smart.
Doorboorde handen,
een doornenkroon,
een stem klinkt:
‘Ik verlang alleen naar jouw hart.’
‘Zusters, omdat God zo goed voor ons is, roep ik u op uzelf aan te bieden als een levende en heilige offergave, die Hij graag aanvaardt.’
‘Ik verlang alleen naar jouw hart!’
Heel ons hart, niet een klein stukje.
Volledige overgave!
Volledige toewijding!
Sterven aan onszelf!
Niet mijn wil, maar Zijn wil; toestaan dat Hij Zijn wil in ons leven uitwerkt.
Niet mijn verlangens, maar de Zijne.
Liefhebben wat Hij liefheeft en haten wat Hij haat.
Niet omdat het moet, maar uit dankbaarheid om wat Hij heeft gedaan voor ons!
Als ik denk aan het vieren van onze verjaardagen, dan wordt zo’n dag vaak gekenmerkt door de drukte.
Allerlei voorbereidingen moeten er worden getroffen; boodschappen, bakken, versieren, en het juiste cadeau uitzoeken.
Maar als op de dag zelf is er van persoonlijk contact soms nauwelijks sprake, want met het moeten zorgen voor alles en iedereen is daar vaak gewoon geen of nauwelijks tijd en ruimte voor.
Ook met het vieren van de geboortedag van de Here Jezus lijkt het alsof alles steeds groter, uitgebreider, spectaculairder en mooier en meer en meer en meer … moet zijn; zelfs in onze gemeentes, in onze Kerstdiensten.
De Kerstdagen lijken steeds meer gericht te zijn op vrolijkheid, gezelligheid en genieten.
En op zich niets mis mee, hoor, ik geloof dat God ook geniet van ons als wij het goed hebben met elkaar en genieten van elkaars gezelschap en van het goede dat Hij geeft.
Maar is er in deze drukte nog wel tijd en ruimte om ook met Hem alleen te zijn?
Of is er op het feest, waar Hij eigenlijk ‘de eregast’ is, alleen nog maar ruimte voor Hem in de kerk(nacht)dienst die we bezoeken en met het Kerstverhaal dat we lezen?
Creëren we in deze dagen ook momenten voor een ontmoeting met Hem; verlangen we er wel naar om oog in oog met Hem te staan, te genieten van Zijn aanwezigheid en om Hem te vertellen hoe blij en dankbaar we zijn dat Hij alles op heeft willen geven voor ons?
Zijn er in deze dagen nog momenten om in de rust en stilte bij de kribbe de man met de doorboorde handen en voeten te ontmoeten?
In de stilte van de nacht werd Gods Zoon geboren, maar in de drukke straten en huizen van Bethlehem werd het gehuil van het pasgeboren Kind niet gehoord.
In de stilte van de nacht werd aan de herders in het veld verteld dat Jezus was geboren, maar in de drukke straten en huizen van Bethlehem werd niet gehoord dat de engelen zongen: ‘Ere zij God in de hoge en vrede op aarde.’
In de stilte van de donkere nacht zagen de wijzen uit het Oosten een bijzondere ster, maar in de drukke straten van Bethlehem, werd de ster door niemand gezien.
Alleen in de stilte …
Alleen in de stilte, ver weg
van al het feestgedruis,
sta ik oog in oog met Hem,
die voor mij is geboren.
Alleen in de stilte, daar,
waar ik helemaal alleen ben;
waar niets en niemand
mij kan storen,
is ruimte voor Hem;
kan ik Hem ontmoeten
en wat Hij wil zeggen, horen.
Alleen in de stilte, daar,
waar ik alleen ben met Hem,
buig ik opnieuw mijn hoofd
en fluister zacht:
‘U, en U alleen,
wil ik geheel toebehoren!’
Lieve Heer Jezus, vergeef ons wat we van Uw geboortedag hebben gemaakt …
Vergeef ons, dat we ons steeds meer en meer zo laten leiden door wat de wereld voorschotelt.
Vergeef ons, dat er niets meer over is van zoals het was toen U kwam, maar dat we alles hebben overschaduwt en overschreeuwt met versieringen, shows, en overvloedig gevulde tafels.
Vergeef ons, dat we in deze dagen vaak nog nauwelijks tijd hebben voor een persoonlijke ontmoeting met U; de tijd en ruimte maken om met U alleen te zijn en in de stilte van het samenzijn tot ons door te laten dringen wat het voor U moet hebben betekent om Uw heerlijkheid op te geven en naar deze aarde te komen.
Vergeef ons Heer Jezus, en ik bid U, dat we deze Kerst tijd en ruimte zullen maken voor momenten met U alleen.
U vraagt immers niet om al die versieringen etc., U verlangt maar naar één ding: ons hart.
Heer Jezus, ik hou van U en ik geef U opnieuw mijn hart.
En, *ik geef al mijn plannen en doelstellingen op, al mijn eigen verlangens en hoop, en ik neem Uw wil voor mijn leven aan.
Ik geef mijzelf, mijn tijd, mijn alles, ten volle aan U, om voor eeuwig de Uwe te kunnen zijn.
Vul mij en verzegel mij met Uw Heilige Geest.
Gebruik me zoals U wilt, zend me waarheen U wilt, werk Uw gehele wil uit in mijn leven, wat het me ook kost, nu tot in eeuwigheid.
– Amen –
* Gebed van >> Betty Scott Stam
Overgenomen uit ‘Een vrouw naar Gods hart van Elizabeth George; de bron is onbekend.
Dat de Heilige Geest ons hart mag aanraken en in beweging brengen …
Gods rijke zegen voor de komende week
en een liefdevolle groet,
Mooi geschreven. Jammer dat het misging op je computer maar dit stukje is ook echt een stukje uit je hart! Ik heb nooit gedacht om Zijn verjaardag te vieren in december. Ik ben opgevoed met 'herdenken'. Ik wist als jong kind al dat Jezus in een andere maand geboren was. Toch mogen we alle dagen denken aan het wonder van Zijn komst op deze aarde. God beloofde Hem. Hij hield Zijn Woord. Ik houd ervan om het hele plaatje te zien.
BeantwoordenVerwijderenIdd, ook met Zijn lijden en sterven erbij. Gelukkig is Hij niet in die kribbe blijven liggen. Hij is echt het Lam van God dat de zonde van de wereld weggedragen heeft.