Blog in het teken van de Zondag voor de Vervolgde Kerk.
‘Deze eerste zondag na Pinksteren is een bijzondere dag, want na de uitstorting van de Heilige Geest begon ook de vervolging.’
Open Doors
Vandaag wordt in vele kerken en gemeenten stilgestaan bij het lijden van onze vervolgde broers en zussen.
Hoewel ik het inmiddels een beetje te ver vind gaan, al die verschillende speciale dagen voor van alles en nog wat – het lijkt wel of er tegenwoordig voor alles een speciale dag is, vind ik deze dag één van de belangrijkste.
Want hoe makkelijk worden we niet door eigen beslommeringen, of door de drukte van de gewone gang van zaken meegenomen in een dagelijks ritme waarin we maar weinig -of misschien wel helemaal niet, stilstaan bij het lijden wat onze vervolgde broers en zussen iedere dag opnieuw hebben te doorstaan.
Waar we met sommige dingen misschien zeggen van ‘het zou niet nodig moeten zijn’, weten we vanuit Gods Woord dat de Here Jezus dit 2000 jaar geleden al had voorzegd dat het zou gebeuren.
‘Als de wereld u haat, weet dat zij Mij eerder dan u gehaat heeft. Als u van de wereld zou zijn, zou de wereld het hare liefhebben, maar omdat u niet van de wereld bent, maar Ik u uit de wereld heb uitverkoren, daarom haat de wereld u. Herinner u het woord dat Ik u gezegd heb: Een dienaar is niet meer dan zijn heer. Als zij Mij vervolgd hebben, zullen zij ook u vervolgen; als zij Mijn woord in acht genomen hebben, zullen zij ook het uwe in acht nemen. Maar al deze dingen zullen zij u aandoen omwille van Mijn Naam, omdat zij Hem niet kennen Die Mij gezonden heeft.’
Johannes 15:18-21
Maar Gods woord zegt nog iets heel duidelijk:
‘En als één lid lijdt, lijden alle leden mee. Als één lid eer ontvangt, verblijden alle leden zich mee.
Samen bent u namelijk het lichaam van Christus, en ieder afzonderlijk Zijn leden.’
1 Korinthe 12:26,27
Hoewel de eenheid van dit Lichaam zoals de Heer het heeft bedoeld ver te zoeken is (lees 1 Korinthe 12 maar eens in zijn geheel), en we nauwelijks nog een voorbeeld zijn voor de wereld, doet dit niets af aan het feit dat we wel één Lichaam zijn, en daarmee dat als één lid lijdt, wij allen meelijden!
Wat zou het mooi zijn als deze zondag ons (opnieuw of voor het eerst) doet beseffen dat alle heiligen -en dat is ieder mensenkind die Jezus heeft aangenomen als Heer en Redder, één Lichaam vormen en dat we daardoor voor en naar elkaar verantwoordelijkheid hebben.
In het bijzonder om voor elkaar te bidden!
Gebed, door en voor elkaar, is de sleutel die grenzen doet verdwijnen en het Lichaam van Christus bij elkaar brengt en één maakt.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd om op de bres te staan
voor je vervolgde broers en zussen.
Neem de tijd om te bidden,
om voorbede te doen,
een bemiddelaar te zijn.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd om op de bres te staan.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd ….
En zo kom ik vandaag tegelijk uit bij enkele dingen die ik afgelopen week heb gelezen in mijn Dagboek.
Nee, er was niets dat over Gebed en de Vervolgde Kerk ging, maar ik werd daar zelf door de Zondag voor de Vervolgde Kerk, wel naar toe geleid.
Bewustwording
Een woord dat ik afgelopen week als sleutelwoord had opgeschreven was bewustwording.
Pas als we ons bewust worden van dingen, ontstaat de mogelijkheid om iets te gaan doen.
We moeten ons goed realiseren dat bewustwording niet wil zeggen dat daarmee dingen automatisch gaan veranderen, maar dat hier het begin ligt om stappen te zetten die verandering gaan brengen.
We kunnen ons van iets bewust worden, maar als we daar niets mee doen, verandert er nooit iets.
Dat gebeurde in eerste instantie bij mij, toen ik in een gemeente kwam waar iedere zondagavond een Bidstond was.
Het begint bij het feit dat ik niet ben opgegroeid, en dus ook niet bekend was met Bidstonden, en toen ik later in een gemeente kwam waar dit elke zondagavond gewoon was, vond ik het ook maar ‘eng’; ik kon me er gewoon niets bij voorstellen dat je samen een uur of langer aan het bidden was, en daarbij zag ik ook de noodzaak er niet zo van in.
Ook had ik (vond ik toen) genoeg redenen waarom ik vaak niet zou kunnen.
Hoewel er met de tijd vaak wat begon te knagen rond het tijdstip dat de bidstond was, de vrees voor het onbekende zorgde er altijd wel voor dat de tijd verstreek en het moment voorbij ging.
Totdat … totdat ik het Dagboek van Murray, dat ik al jaren daarvoor gekocht had omdat het ‘iets’ had, af en toe begon te lezen.
Ik kwam er toen nog niet aan toe om dit iedere dag te doen, en vond toen het taalgebruik -dat wat oubollig is, ook wel een beetje lastig (inmiddels niet meer).
Maar zo af en toe pakte ik het, sloeg de juiste dag open en las wat er voor die dag stond.
Zo ook die ene keer.
Ik las het gedeelte en hoewel mijn binnenste zich beroerde, wilde ik er toch niet aan, tot de laatste zin van dit gedeelte; die woorden haakten zich diep in mijn binnenste.
Nee, ik ging niet vanaf dat moment direct naar elke bidstond toe, maar het werd de aanzet tot nadenken over de betekenis, het doel en de uitwerking van de bidstond.
Het werd als het ware alsof het God Zelf was Die door deze woorden heen tegen mij sprak.
Pas toen ik op een zondagavond door gezinsomstandigheden stuk dreigde te lopen, en alleen nog maar kon huilen, gaf ik gehoor aan de zachte drang van Gods Geest die ik van binnen ervoer, en Die mij aanspoorde: Ga naar de bidstond, ga naar de plaats waar je hoort te zijn, de enige plaats tot vertroosting.
Ik had nog ongeveer een half uur voor het zou beginnen, dus ik ben gegaan.
En ja, ik kon alleen maar huilen, praktisch de hele bidstond door, maar het gebed van de gemeenteleden die er waren, werden mij tot een genezende balsem; een warme, beschermende deken over en om mij heen.
Na de bidstond heb ik kunnen spreken en bidden met een paar vrouwen die ik goed ken en de ommekeer kwam uit deze avond voort, zowel ten opzichte van bidstonden als mijn geestelijke gesteldheid.
Nog twee dagen streed ik mijn strijd met wat er speelde en wat ik moest doen, maar de gebeden omringden mij en brachten mij daar waar God mij hebben wilde.
Nee, de omstandigheden in ons gezin waren niet veranderd (toen nog niet), maar ik wel.
God liet mij de kracht van de bidstond zien en het belang van deze Gebedssamenkomst.
En zo was het verlangen naar de Gebedssamenkomst geboren, en de gang daar naartoe ontstaan.
Bewustwording, bewust worden, bewust zijn, van het feit dat de Heer ons in Zijn Woord keer op keer aanspoort om te bidden, zowel voor alle heiligen, als voor vele mensen en dingen (ga ik nu even niet verder op in).
Bewust worden, bewust zijn, van de noodzaak ervan.
Bewust worden, bewust zijn, van de uitwerking daarvan.
En daarmee kom ik bij het citaat uit het Dagboek dat mijn leven heeft veranderd ten aanzien van een bidstond.
‘Zoals de wortels van de boom, diep in de aarde ingegraven,
en de takken uitgestrekt naar de hemel, één zijn,
zo is het verborgen gebedsleven onafscheidelijk verbonden met verenigd gebed.’
De Heilige Geest opende mijn ogen en liet mij de diepte en reikwijdte van deze woorden zien, en het werd mij duidelijk, dat mijn eigen persoonlijke gebedsleven -Het Verborgen Gebedsleven zoals de schrijver het noemt - samen hoort te gaan met het samen bidden met mijn broeders en zusters, hetzij uit de gemeente of elders.
En ik zag de boom voor mij; ik zag zijn wortels diep in de grond en ik zag hoe de wortels overgingen in de stam en de stam zich verspreidde in takken; alles is zo met elkaar verbonden.
En ik begreep wat Andrew Murray bedoelde.
Met broers en zussen samen bidden hoort gewoon voort te komen uit ons persoonlijke gebedsleven.
Verborgen wortels, -mijn gebedsleven, door de Stam, onze Here Jezus Christus, verbonden met de takken, -onze broers en zussen, wijd uitgespreid naar de hemel, naar Hem, Die ons altijd hoort en ziet.
Niet alleen ‘ik bid’, maar ‘wij bidden’ samen, -voor elkaar als dat nodig is, voor onze eigen gemeente, voor alles wat daarin en vanuit gebeurt en plaatsvindt; samen voor ons land, ons dorp, onze stad; samen bidden voor alle heiligen, voor Israël, voor …; samen bidden voor onze Vervolgde broers en zussen!
Efeze 6:13, 18-20
Door alle heiligen voor alle heiligen
En zo komen eigenlijk meerdere hoofdstukje bij elkaar; -‘De Gebedssamenkomst’, -‘Gebed voor alle Heiligen’, -‘Gebed door alle Heiligen’, als ook -‘Paulus’ verzoek om Gebed’.
Waar bewustwording heel belangrijk is, heeft het echter alleen waarde als het gevolgd wordt door handelen.
We kunnen ons bewust zijn van wat de Heer zegt in Zijn woord, maar als we er niets mee doen, zal het ook weinig tot niets uitwerken.
Paulus was zich bewust van zowel de kracht van Gebed, als van de noodzaak van Gebed, en dan evenzeer voor alle christenen (zie Ef. 6:18 hierboven) als ook voor hemzelf.
Romeinen 15:30 - ‘En ik roep u ertoe op, broeders, door onze Heere Jezus Christus en door de liefde van de Geest, om samen met mij te strijden in de gebeden tot God voor mij,’
Door en voor.
In deze Bijbelverzen komt heel duidelijk naar voren dat Paulus zich voor de taak die hij had gekregen, afhankelijk wist van het gebed van zijn broeders en zusters.
Als iemand als Paulus dit al zo nodig had, wij niet te meer?
En bovenal, wat te denken van onze Vervolgde broers en zussen!
Hoe velen van ons voelen zich getrokken en gedrongen tot -dagelijks- gebed voor hen?
Vanuit de verhalen van Open Doors, als ook de ‘Women to Women-dagen’ weet ik, dat er door de Vervolgde christenen juist ook voor ons wordt gebeden.
Waar wij bidden voor hen die vervolgd worden, bidden zij voor ons, omdat zij vaak de verleidingen waar wij hier mee te maken hebben een groter gevaar achten dan hun eigen vervolging.
Daarbij, vervolging mag dan nu nog redelijk ver van ons bed zijn, maar de Here Jezus zegt ons Zelf dat wij er allemaal mee te maken zullen krijgen als we Hem in Zijn voetspoor volgen.
Is het niet genade dat wij er nu nog weinig mee te maken hebben, en hebben we dan niet de grote plicht om voor onze Vervolgde broers en zussen op de bres te gaan staan in gebed?!
Laten we toch nooit vergeten: ‘Het gebed van een rechtvaardige vermag veel, doordat er kracht aan verleend wordt.’ - Jacobus 5:16b
Gods onzichtbare hand …
Met het oog op de zondag voor de Vervolgde Kerk sluit ik af met een gedicht dat ik jaren geleden geschreven heb nadat ik op een ‘Women to Women-dag’ was geweest.
Een van de spreeksters van de Vervolgde Kerk die daar haar verhaal deed, zei iets, dat mij tot de dag van vandaag is bijgebleven, en n.a.v. deze uitspraak en de verhalen die ik die dag hoorde, schreef ik dit gedicht.
In gedachten zie ik haar staan; ze trekt
haar omslagdoek dichter om zich heen.
Haar ogen staan vol tranen,
waar, o waar moet ze nu toch heen?
Geschopt, geslagen en uit huis gezet;
er is in huis geen plaats meer voor haar.
Ze heeft schande over haar familie gebracht
toen Jezus tot leven kwam in haar.
O, ze kan niet en wil niet meer zonder Hem leven,
maar de prijs is hoog en wordt duur betaald.
Maar Hij gaf voor haar Zijn leven,
de grootste prijs heeft Hij reeds betaald.
Zo loopt ze ontredderd door de straten,
op zoek naar een veilig onderkomen.
Ergens heel ver weg klinkt een zacht gebed;
een deur gaat open, ze mag daar binnen komen.
De warmte van vuur en liefde
omarmen haar gebroken hart en leven.
Hulp, gezonden door God op een uitgesproken gebed,
brengen nieuwe hoop en nieuwe kansen om te leven.
Gods onzichtbare hand in beweging gebracht door een gebed.
O Heer, maak mijn hart gevoelig voor de stem van Uw Geest;
opdat ik in beweging kom en er een verschil wordt gebracht
door een door mij gebeden gebed.
Laten we onze vervolgde broers en zussen niet vergeten, maar trouw en met volharding voor hen blijven bidden, in het besef dat Gods onzichtbare hand in beweging wordt gebracht door een gebed.
Gods rijke zegen
en een liefdevolle groet,
Rita
Lees ook het blog waar dit gedicht uit voortkomt.
👉 ‘De onzichtbare hand van God …’
