Deze week een lied dat voor mij persoonlijk heel veel betekent, maar dat is niet waarom ik het voor deze week heb uitgekozen.
Nieuwsgierig geworden waarom dan wel?
Luister en lees maar mee.
>> O, laat Gods Zoon je thans omhullen – Opwekking 308
‘O geef Hem alles wat je vasthoudt …
O geef Hem al je pijn en moeite,
en de jaren van verdriet …’
Och, hoe moeilijk is dit vaak niet; Hem alles geven wat ons vast- en bezighoudt; wat ons hart bezwaart.
Hoeveel jaren aan pijn en moeite, van verdriet, slepen we soms niet mee.
Jaren geleden, het was met de aanbidding in de gemeente waar we toen waren, werd op een gegeven moment dit lied gezongen.
Ik zong het niet voor het eerst, maar het was wel deze keer dat ik brak bij de woorden ‘O geef Hem al je pijn en moeite, en de jaren van verdriet …’
Mijn tranen begonnen te stromen, en ze waren niet meer te stoppen voor ik me helemaal leeg had gehuild.
En met elke traan die ik huilde, ervoer ik hoe de pijn en het verdriet, van alle jaren die achter me lagen, en waar we langzaam uit begonnen te komen, van mij afgleden.
Tot op de dag van vandaag springen soms nog steeds de tranen in mijn ogen als we dit lied zingen, maar nu van dankbaarheid.
Loslaten.
Aan Hem geven.
Het is zo makkelijk gezegd, maar hoe doe je dat?
Ik heb er geen klinklaar antwoord op, was het maar waar.
Misschien ligt het antwoord wel een beetje in het lied zelf.
Verlangen we er werkelijk naar om door Hem gevuld te worden?
Of moet Hij eerst ons verdriet en onze pijn wegnemen, onze moeiten en zorgen, problemen?
Mag Hij ons omhullen met Zijn liefde en Zijn Geest?
Of willen we toch graag zelf nog ruimte overhouden voor …
Zijn we bereidt om los te laten, om alles aan Hem te geven?
Of koesteren we inmiddels hetgeen ons vasthoudt; omdat het eng is om los te laten, omdat je huiverig bent voor wat er dan gebeurt?
Zijn we bereid om onze handen in aanbidding naar Hem op te heffen, ondanks onverhoorde gebeden, ondanks hulp die misschien uitblijft, ondanks dat de situatie waar je inzit maar voortduurt, ondanks de nieuwe moeilijkheden die weer op je pad zijn komen, ondanks …?
Is er nog, al is het maar een sprankje, dankbaarheid en blijdschap in ons om wie Hij is en om wat Hij voor ons heeft gedaan?
Of is bitterheid en moedeloosheid ons hart binnengeslopen?
Met dat ik over dit alles aan het nadenken was, kwam het volgende gedicht van Corrie ten Boom in mijn gedachten: ‘De kunst van het loslaten’.
Misschien ken je het al wel; maar lees gerust nog eens mee.
Ik bracht mijn zorgen bij de Heer
om ze aan Hem te geven.
Ik bad voor dat wat moeilijk was;
ik wilde graag blij leven.
Maar toen ik daarna verder ging
en alles had beleden,
toen voelde ik een groot verdriet:
mijn last was niet verdwenen!
‘Waarom nam U mijn zorg niet weg?
Heer, wilt U niet verhoren
wat ik U vroeg in mijn gebed?’
Toen hoorde ik deze woorden:
‘Ik wil je helpen, o mijn kind;
je last mag je Mij geven,
en al je zorgen neem Ik op Mij,
op heel je weg door ’t leven.
Doch weet één ding, onthoud het goed:
Jouw tobben zal niet baten.
Je lasten kan Ik dragen slechts
als jij ze los wilt laten.’
Van dit gedicht wil ik je meenemen naar het waarom van dit lied voor deze week.
Hoewel het lied al wel in mijn gedachten was geweest, had ik het eigenlijk terzijde geschoven, omdat ik niet goed wist wat ik er verder mee moest.
Ja, persoonlijk betekende het heel veel voor mij, maar verder …
Toen kwam echter het volgende korte verhaaltje mijn mailbox binnen, en ik ervoer dat ik dit moest delen.
Ik ervaar het als een spiegel die de Heer mij/ons wil voor houden.
Geef toch aan Mij!
Er was eens een arme man die langs een landweg liep met een grote zak aardappelen op zijn rug. Hij bezweek bijna onder de last en het zweet gutste van zijn voorhoofd.
Gelukkig voor hem stopte er een boer met paard en wagen.
‘Vooruit kerel,’ zei de boer.
‘Spring maar op de bok.’
De man hees zich op de wagen en zakte tevreden naast de boer neer.
Maar zijn zak rustte nog steeds op zijn rug.
‘Wat doe je nou?’ vroeg de boer verbaasd.
‘Zet die zak toch neer, man!’
‘Ach mijnheer,’ antwoordde de man.
‘U bent al zo aardig om mij een lift te geven.
Ik ga u toch zeker niet vragen om ook nog voor mijn aardappelen te zorgen.
Nee, die draag ik zelf wel!’
Wat een dwaze man.
En wij gedragen ons in onze relatie met God vaak precies zoals die man.
God zegt dat Hij voor ons zal zorgen en onze lasten zal dragen, maar vaak denken wij dat wij God een plezier doen als wij onze lasten netjes zelf meezeulen in plaats van Hem ermee lastig te vallen.
'Als u zich buigt onder de sterke hand van God, zal Hij u oprichten als Hij vindt dat de tijd daarvoor gekomen is. Geef al uw zorgen en problemen over aan God, want Hij houdt van u en zorgt voor u.'
(HTB)
'Verneder u dan onder de krachtige hand van God, opdat Hij u op Zijn tijd verhoogt.
Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u.'
(HSV)
1 Petrus 5:6-7
>> O, laat Gods Zoon je thans omhullen – Opwekking 308
Mijn handen hef ik in aanbidding omhoog,
terwijl mijn tranen van pijn en verdriet,
van alle moeite en zorg, rijkelijk stromen.
Maar met dat ik mijn handen hef,
glijdt alles van mij af, en ik ervaar:
U hebt het allemaal van mij overgenomen.
Mijn handen zijn in aanbidding omhoog,
terwijl nu mijn tranen van vreugde
en dankbaarheid rijkelijk stromen.
‘Kom, ja, kom, o Heer, en vul mijn hart;
laat Uw Geest mij met Uw liefde
en goddelijke kracht doorstromen.’
Gods rijke zegen voor de komende week,
en een liefdevolle groet,
Rita
Amen! Mooi! Een fijn boekje van Corrie ten Boom. Die heb ik ook. Gods Zegen!
BeantwoordenVerwijderen