Week 24 - Een zacht hart ...

De Heer leidt …
De afgelopen twee weken, maar in het bijzonder afgelopen week, was ik een beetje zoekende na de intensiviteit van de weken ervoor in mijn Stille Tijd.
Hoe kan ik dit vasthouden?
Hoe kan ik verder gaan met iets anders zonder kwijt te raken?

Ik besloot om maar gewoon verder te gaan en te zien hoe het zou lopen, en ik liet me in deze twee weken door Murray meenemen van ‘De Lofprijs van God’, naar 'Het Beeld van God’, en naar ‘De Gehoorzaamheid van het Geloof’, en tegelijk oefende ik met iedere Stille tijd in het verwachtend wachten op God.
Het lukte echter niet zo goed; met het gaan naar andere onderwerpen werd het moeilijk om vast te houden wat zo bijzonder was geweest, alsof mijn hoofd deze twee dingen niet kon matchen.

Nu sliep ik afgelopen week ook niet zo best, en wilde mijn lichaam ook niet echt (-toch te veel gedaan de week ervoor) en ik was gewoon wat down, zonder dat ik daar de reden voor wist.
Maar desalniettemin bemerkte ik iedere dag opnieuw dat de Heer er was, ik ervoer Zijn stille nabijheid, zag als het ware dat Hij daar was.
Maar ik miste de diepe verbondenheid in mijn Stille Tijd, dat ‘speciale’ dat er de afgelopen weken zo was geweest.
Hoewel ik begrijp en weet dat je dit niet altijd kunt hebben, miste ik het behoorlijk en had ik moeite met het niet kunnen komen op ‘datzelfde niveau’.
En toch …, toch kunnen ook deze wegen leiden naar de plaats waar je moet zijn, dat ervoer ik vrijdag- en zaterdagmorgen, toen ik terugblikte op hoe het was gegaan en naar het hoofdstukje waar de Heer mij bracht.

Zo had ik het gevoel dat niet één van de dingen waar ik afgelopen week mee bezig was geweest, het onderwerp moest zijn voor mijn schrijven, om het dieper uit te werken en tot één verhaal te maken zoals ik gewend ben om te doen met de dingen die tot mijn hart spreken.
Er zaten prachtige dingen in, maar ...
Maar ja, wat dan?
Zo maar één van de stukjes ‘Neem de tijd …’ nemen die ik al geschreven heb, en die uitwerken zoals ik anders deed, lijkt na de afgelopen weken niet echt een optie.
En toch keek rond tussen al die uitgeprinte stukjes in mijn map en mijn oog viel op een stukje dat al een paar weken in mijn achterhoofd zit, maar waar het schijnbaar nog steeds niet de tijd voor was.
Ik pakte het dagboek en las het erbij horende hoofdstuk.
Toen ik echter de bladzijde omsloeg om het einde te kunnen lezen, zag ik automatisch de titel van het volgende hoofdstuk, als ook de daarbij horende tekst en een tekst die afgelopen week in mijn gedachten kwam met het lezen en overdenken van het hoofdstuk ‘De Gehoorzaamheid van het Geloof’.
En ineens leek vanmorgen alles in elkaar te passen, leek het cirkeltje rond, ook om weer terug te kunnen komen in die diepe verbondenheid.

Het is namelijk zo dat ik één dingetje, één zinnetje, had overgeslagen vanuit wat Murray schreef in ‘Wachten op God’, gewoon omdat ik er op dat moment niets mee kon.
Hoewel het maar om één zinnetje ging, ervoer ik wel dat het een belangrijk zinnetje was, ik wist het, maar ik kreeg het gewoon niet ‘passend’ in het schrijven dat zo uit mijn hart kwam, en ik heb er toen maar voor gekozen om het los te laten; ik zou wel zien.
En nu, nu werd ik er vrijdagmorgen zo maar ineens bij teruggebracht.

'Als wij deze geest, absolute afhankelijkheid van God, beoefenen,
zal het ons mogelijk zijn, meer natuurlijk en gezegend te zeggen:
'Op U wacht ik de ganse dag.'
Dat is het geheim van ware, ononderbroken,
stille verering en aanbidding.'

Andrew Murray

Stille Aanbidding …
Waar twee weken geleden een gedicht volgde op de woorden 'U verwacht ik de ganse dag’, zegt Murray als laatste hierover, dat 'dit, - zeg maar, de Here de hele dag verwachten vanuit een geest die leeft in absolute afhankelijkheid van God, het geheim is van ware, ononderbroken, stille verering en aanbidding’.
En zie, gistermorgen ligt daar ineens het hoofdstukje ‘Stille Aanbidding’, samen met de woorden uit Psalm 62:2 en 6 – ‘Waarlijk, mijn ziel keert zich stil tot God …’, ‘Waarlijk, mijn ziel, keer u stil tot God, want van Hem is mijn verwachting’. 
Het voelt alsof ik de laatste twee weken een ommetje heb gemaakt en weer terugkom waar ik was geëindigd, maar nog niet klaar was.

Wek mij iedere morgen, Heer,
met een hart dat verwachtend uitziet naar U,
naar hoe ik U deze dag kan dienen en eren.

Doe mij U ontmoeten in de Binnenkamer,
in het stil zijn en wachten, maar ook als ik
Uw woord lees en overdenk om daarvan te leren.

Opdat ook mijn gebeden meer worden
dan alleen een vragen en klagen,
meer dan het uiten van mijn nood.

Laat mijn gebeden ook meer worden
dan een lijst van mijn wensen en verlangens,
maar vol dankbaarheid voor wat U biedt, en bood.

Mijn gebeden worden alleen maar meer, als ik lofprijs en aanbidding daaraan toe voegt!
Aanbidding, die ook ligt in gelovige gehoorzaamheid, als ook in het leven leven vanuit mijn identiteit in Hem, naar Wiens beeld ik geschapen ben, en in elk loflied dat over mijn lippen komt, als in elk woord van mijn mond dat Hem de eer geeft.
Hoe zou ik God de hele dag kunnen verwachten, als ik me niet bewust ben, of mezelf bewust maak, van Wie Hij is, en wat Hij allemaal heeft gedaan en dagelijks nog steeds doet; als ik niet leef in afhankelijke gehoorzaamheid aan Hem.

De afgelopen twee dagen dat ik dit hoofdstukje las, maakte mij opgetogen, omdat het opnieuw een tijd betekent van heel dicht bij Hem komen, dicht bij Hem zijn, van nog dieper gaan, van nog meer en beter leren kennen, en o, wat zie ik daar naar uit.
Maar voor ik dit blogje afsluit, om de komende tijd bezig te gaan met het hoofdstukje over 'Stille Aanbidding', is er nog één ding, iets dat mij raakte toen ik bezig was met het hoofdstukje ‘De Lofprijs van God’.

Een zacht hart …
Murray gaf in dit hoofdstukje een hele lijst met Lofprijs-Psalmen (ik zal ze onderaan allemaal even noemen voor wie ze ook wil lezen), omdat, zegt hij, 'de Psalmen ons laten zien welk een grote plaats lofprijs zou moeten hebben in ons geestelijk leven'. 
Echter, gelijk in de eerste Psalm die hij noemde, -Psalm 95, werd ik stilgezet bij vers 7b en 8a:
‘Och, of gij heden naar Zijn stem hoordet!
Verhardt uw hart niet, …’
Luister als Hij spreekt; verhard je hart niet, ook niet als het woorden zijn die je liever niet hoort.

Waar de hoofdstukjes ‘De Liefde van God’ en ‘Het wachten op God’ mij deed beseffen dat ik open ogen, open oren en een open hart nodig heb, dringt hierbinnen dat mijn hart ook zacht moet zijn om te willen luisteren, een zacht, bereidwillig hart!
In Psalm 95 verwijst de Psalmist naar het volk Israël in de woestijn (Ex.17:7), maar ik geloof dat ook wij deze waarschuwing tot ons mogen nemen, lees naast Exodus, ook maar eens Hebreeën 3 vanaf vers 7.
En het gaf mij de woorden voor het volgende gebed en gedicht:

Uit mijn Stille Tijdschrift:
‘Heer, U verlangt naar zachte harten, harten die openstaan voor U, voor Uw Woord, voor Uw leiding, voor Uw correctie, voor Uw liefde en goedheid en trouw.
Maar ook open ogen, ogen die U zien, die zien Wie U bent.
Als ook open oren, die Uw stem horen en volgen; bereid zijn te gehoorzamen.

Zachte open harten …

Laat mijn hart zacht zijn, Heer,
bereid om Uw stem te horen,
bereid om gehoorzaam te zijn
aan wat U mij zegt en vraagt.

Laat mijn hart zacht zijn, Heer,
bereid om Uw wegen te gaan.
U bent mijn God, mijn Herder,
Die, waar nodig is, mij ook draagt.

Laat mijn hart zacht zijn, Heer,
bereid zich te onderwerpen aan Uw wil,
in het volste vertrouwen dat U
mij liefhebt en mijn leven schraagt^*.

Laat mijn hart zacht zijn, Heer,
bereid om U ook in alles te loven.
Maar geef dat het ook sterk zal zijn,
dapper, vastberaden en onversaagd.

Stort Uw heilige verse olie uit in onze harten, Heer, en maak daarmee de bodem van ons hart zacht en ontvankelijk voor alles wat U van ons vraagt en ons wil leren, opdat wij steeds meer op U zullen gaan lijken.
In Jezus’ naam.

- Amen -

Gods rijke zegen
en een liefdevolle groet voor de komende week,
Rita

👉 Lofprijs-Psalmen:

95 – 101, 103 – 107, 111 – 118, 134 – 138, 144 – 150 

^*Schraagt is een ouderwets woord, dat besef ik heel goed, toch gebruik ik dit woord met vrijmoedigheid in mijn gedicht, en niet alleen omdat het dan rijmt, maar het is voor mij niet alleen een vertrouwt woord, maar ook een woord met behoorlijk diepgang.

Het woord ‘schraagt’ komt van het werkwoord ‘schragen’ wat betekent: ondersteunen, stutten, in stand houden.
Op de website van ‘Onze Taal’ staat ook het volgende nog:
Het werkwoord schragen is een eeuwenoud Germaans woord. Het is afgeleid van het nog oudere ‘schraag’. Dat is een houten draagconstructie, bijvoorbeeld een houten onderstel van een (behang)tafel. De schraag ondersteunt of stut iets, en zo ging schragen ‘ondersteunen’, ‘stutten’ betekenen. Eerst letterlijk, later ook in figuurlijke zin: ‘goede mobiliteit schraagt de economie’, ‘geschraagd door de liefde’, ‘partijen die het kabinet schragen’, etc.
Ook schräg, een Duits woord voor ‘schuin, scheef’, hangt samen met schraag: de stuttende schraag heeft tenslotte vaak schuine poten (denk aan de behangtafel). 

Hoe mooi is het om dit ook geestelijk door te trekken, zowel ook letterlijk als figuurlijk!
De Heere schraagt ons!
Hij ondersteunt ons, Hij stut ons, en tegelijk is Hij het ook Die ons leven in stand houdt!

‘Schraag mij naar uw belofte, opdat ik leve, laat mij met mijn hoop niet beschaamd uitkomen.’
Psalm 119:116

‘Bezwijkt mijn lichaam en mijn hart, dan is God de rots van mijn hart en voor eeuwig mijn deel.’
Psalm 73:26

‘Toen ik zei: Mijn voet wankelt, ondersteunde Uw goedertierenheid mij, HEERE.’
Psalm 94:18

‘De HEERE ondersteunt allen die vallen, Hij richt alle gebogenen op.’
Psalm 145:14

*Onversaagd, oftewel: Niet bang te krijgen of te intimideren; zonder vrees en zonder de moed te verliezen; dapper, moedig, onbevreesd, onverschrokken.