Neem de tijd ... (40)
Niet eerder heeft een korte tekst uit de Bijbel mij zolang in de greep gehouden als de woorden van Filippenzen 2: 5, waar ik inmiddels al twee weken over aan het nadenken en mee aan het worstelen ben, en dit laatste niet omdat ik de tekst niet zou begrijpen, maar door alles wat er in deze tijd op mij afkomt en ik er steeds vanaf gehouden wordt om er mee bezig te zijn.
Tijd, rust, ruimte en in de stilte zijn is wat ik nodig heb om te overdenken, uit te pluizen, om naast mijn leven te kunnen leggen, om te kunnen ‘horen’ wat Hij in dit alles tot mij wil zeggen, wil laten zien, mij wil leren.
Als ik vandaag (zaterdag, 3 mei) dan eindelijk wel de rust en ruimte heb, en er mee bezig ga, kom ik al snel tot de ontdekking dat het weer een heel lang geheel gaat worden, en ik merk dat het ‘worstelen’ nu vooral te maken heeft met alles dat in mijn gedachten komt hierover.
Werkelijk onvoorstelbaar soms wat er allemaal in mijn gedachten komt en hoe ik soms van het één in het ander val.
En dus heb ik maar besloten om het in stukjes te verdelen om het helder en duidelijk te maken, in de eerste plaats voor mijzelf, en daarnaast voor wie meeleest.
Vandaag in dit 1e deel:
Enkele ‘algemene’ gedachten en de betekenis en diepte van deze Gezindheid, onderverdeeld in de duurzame gerichtheid van de wil en de juiste innerlijke houding.
Maar beginnend met waar het alleen maar mee kan beginnen: Neem de tijd …
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd om -opnieuw- de gezindheid
van Christus te onderzoeken.
Neem de tijd om je eens -opnieuw-
te verdiepen in wat dit inhoudt.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd om alles eens goed te overdenken
en legt het eens naast je dagelijkse leven.
Neem de tijd, en spiegel het eens
aan dat van Hem.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd: Is Zijn gezindheid
-nog- wel jouw gezindheid?
Neem de tijd, wordt stil, bidt,
laat je leiden door de Geest.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd, lees en overdenk.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd, en luister.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd …
‘Laat die gezindheid bij u zijn, welke ook in Christus Jezus was.’ (HSV)
‘Die gezindheid moet onder u heersen welke ook Christus Jezus bezielde: …’ (WB)
Fil. 2:5
Enkele ‘algemene’ gedachten
De gezindheid hebben die de Here Jezus had …
Ik denk dat we allemaal wel weten of invoelen wat gezindheid betekent, en als we naar het leven van de Here Jezus kijken in de Bijbel ook wel wat het inhoudt.
Misschien kennen we zelfs wel de verzen die hierna komen en aangeven wat deze gezindheid is, wel uit ons hoofd.
En toch …
Als we allemaal werkelijk de gezindheid van Christus zouden hebben, waarom zijn er dan zoveel kerkscheuringen, en waarom lopen er dan zoveel door de kerk (-lees mensen) teleurgestelde en beschadigde mensen rond?
Nadenkend over deze paar woorden de afgelopen twee weken en terugdenkend ook aan de jaren die achter mij liggen, deden mij mezelf afvragen of dit wellicht niet minder het geval is dan we vaak denken en zou horen te zijn, beginnend in mijn eigen leven.
Hoe vaak staan we in ons dagelijks nog stil bij deze woorden uit Filippenzen?
Hoe vaak sta ik in mijn dagelijks leven stil bij deze woorden?
Denken we er überhaupt nog weleens over na?
Opnieuw werd ik de afgelopen weken stilgezet bij het spiegelen van mijn leven aan Gods Woord, of in dit geval, het spiegelen van mijn leven aan dat van de Here Jezus.
Menigmaal gingen mijn gedachten hierdoor ook terug naar twee boeken die ik onlangs las.
Namelijk naar het Boekje ‘In Zijn voetspoor’ van Charles M. Sheldon, waar een aantal mensen uit een kerk een gelofte aflegden om een jaar lang alleen dat te doen waarvan ze dachten dat Jezus het zou doen, en naar het boek ‘Arena’ van Karen Hancock waarin het ‘verbinding zoeken, -en in verbinding blijven met de Heer’ zo essentieel was om te overwinnen.
Hoewel ik deze beide boeken al meerdere keren heb gelezen, heb ik ze nooit in verband gebracht met deze tekst uit Filippenzen, maar nu ik deze boeken onlangs weer gelezen heb, en ik nadacht over dit vers komen die twee dingen, ‘WWJD (What Would Jesus Do, oftewel ‘wat zou Jezus doen’) en verbinding maken’ daarbij steeds opnieuw terug in mijn gedachten.
En ik wil daarbij gelijk aangeven dat het nadenken over en het denken aan één ding is, maar dat het in praktijk brengen ervan een heel ander ding is.
Iets, waarvan ik me deze afgelopen weken weer eens heel erg bewust van werd met dat er zoveel op mij afkwam waardoor het eraan denken, als ook over nadenken, behoorlijk in de verdrukking kwam.
Betekenis en de diepte van deze Gezindheid
Hoewel ik van binnen goed aanvoel wat dit woord betekent en inhoudt, onderzocht ik het woord gewoontegetrouw toch om me er een echt goede voorstelling van te kunnen maken, en om de diepte ervan nog meer eigen te kunnen maken.
Soms is het gewoon goed om de dingen weer eens heel duidelijk voor je te hebben, en dat was in dit geval zeker zo.
Ik neem je mee naar wat ik vond, en wat er voor mij uitsprong; Jezus’ leven hierbij in gedachten houdend.
‘Gezindheid duidt op de innerlijke houding van de mens; de duurzame gerichtheid van de wil.’
Vooral dit laatste sprak mij in eerste instantie heel erg aan: de duurzame gerichtheid van de wil.
Duurzaam, -stabiel, standvastig, betrouwbaar, proefhoudend.
Gerichtheid, -hoe gericht iets of iemand is, zorgvuldige fixatie.
De Wil, - het menselijk vermogen om bewust iets te doen of na te laten, het vermogen iets bewust te wensen of te begeren.
Hoe duidelijk weerspiegelen deze dingen niet het leven van de Here Jezus!
Als er iemand ooit zo doelgericht geleefd heeft, dan was Hij het wel.
Altijd gericht op het doen van de wil van Zijn Vader ongeacht wat mensen dachten of zeiden, ongeacht de tegenwerking, ongeacht de omvang van pijn, verdriet, moeilijkheden die het met zich meebracht of zou brengen, ongeacht de kosten!
Nóóit verloor Hij Zijn doel uit het oog.
Nergens liet Hij Zich door afleiden, noch was Hij op geen enkele manier af te brengen van het doel van Zijn leven.
Vastbesloten en vastberaden ging Hij Zijn weg, in continue verbinding zijnde met Zijn Vader.
De wil van Zijn Vader, was Zijn wil; altijd zocht Hij de wil van de vader om die te doen.
(Joh. 5:30; Joh. 6:38)
Maar gaandeweg met het overdenken en opschrijven van deze dingen, besefte ik ook dat gezindheid zoveel meer is dan alleen deze duurzame gerichtheid van de wil.
Hoezeer deze woorden mij ook aanspreken, het besef kom ook binnen dat het niets waard is als het niet gebeurd vanuit de juiste hartsgesteldheid, oftewel de juiste innerlijke houding van de mens.
Ons innerlijk … ons hart, onze ziel, ons wezen.
Of, zoals Ger de Koning het heel duidelijk zegt in zijn boekje ‘De brief aan de Efeziërs’: de plaats waar alle overleggingen plaatsvinden.
‘Het ‘hart ziet op de gevoelens en verlangens, de motieven, die een mens in zijn spreken en handelen leiden.’
Mijn gedachten gaan automatisch naar 1 Korinthe 13:1-3
‘Al zou ik de talen van de mensen en van de engelen spreken, maar ik had de liefde niet, dan zou ik klinkend koper of een schallende cimbaal zijn geworden. En al zou ik de gave van de profetie hebben en alle geheimenissen weten en alle kennis bezitten, en al zou ik al het geloof hebben zodat ik bergen zou verzetten, maar ik had de liefde niet, dan was ik niets. En al zou ik al mijn bezittingen uitdelen tot levensonderhoud van de armen, en al zou ik mijn lichaam overgeven om verbrand te worden, maar ik had de liefde niet, het baatte mij niets.’
Liefde, niets anders dan pure liefde is wat Jezus dreef om de wil van Zijn Vader te doen, om Hem gehoorzaam te zijn, zelfs tot in de dood, ja, de dood aan het kruis.
Liefde voor Zijn Vader, en delend de liefde die Zijn Vader had voor ons zondige, zwakke mensen.
Opnieuw komen de eerste regels van een lied dat mij zo dierbaar is, in mijn hart: ‘Liefde was het, onuitputt'lijk, liefd' en goedheid, eind'loos groot. Toen de Levensvorst op aarde tot ons heil Zijn bloed vergoot.’
Liefde, Jezus’ grootste drijfveer.
Liefde lag ten grondslag aan alles wat Hij zei en deed.
Daarom vind ik vers 5 uit de Willibrord Vertaling zo prachtig, deze spreekt niet over de gezindheid die in Christus was, maar over de gezindheid die Christus ‘bezielde’, wat in mijn beleving zoveel dieper gaat dat het ‘in Hem was’.
Bezielde … Bezielen …
Het is geloof ik geen doorsnee Nederlands woord meer dat we in ons algemeen taalgebruik nog veel gebruiken, het is misschien zelfs een beetje ouderwets te noemen, maar ik hou van dit woord, het voelt alsof het doordringt tot in het diepst van je wezen.
Ik denk dat we het vaak alleen nog met regelmaat horen in negatieve zin, in de vorm van de vraag: ‘wat bezielt jou om …?
Maar als je naar de betekenis kijkt van dit woord dan is het allesbehalve iets negatiefs, het betekent namelijk 1.) Inspireren 2.) tot leven wekken.
Je komt ook het woord ‘begeesteren’ tegen, wat ‘tot hartstocht brengen’ betekent.
De gezindheid die Christus bezielde …
De door Liefde gedreven hartstocht, die Hem het leven, zoals de Vader het van Hem vroeg, ten volle, vastbesloten en vastberaden tot het einde leefde.
Daarin de mensen om Hem heen bemoedigend en aanmoedigend meenemend.
Hoe bijzonder! daar wij mensen hartstochtelijk vaak alleen zien als een emotie, en niet als een kracht die ons drijft.
En deze, door Liefde gekenmerkte hartstochtelijke bevlogenheid, kenmerkte zich door nederigheid en gehoorzaamheid.
Maar daar over een volgende keer.
Door Liefde bezielde
hartstochtelijke bevlogenheid,
gekenmerkt door
dienstbare gehoorzaamheid,
dit was de gezindheid
van onze geliefde Heer,
en niet tot Eigen glorie,
maar tot Zijn Vaders eer.
Vastbesloten en vastberaden,
ja, doelgericht leefde Hij Zijn leven.
In diepe verbondenheid met Zijn Vader,
door de Heilige Geest gedreven.
Gods rijke zegen voor de komende week.
Dat de gezindheid van Christus meer en meer naar buiten toe zichtbaar mag worden.
Neem de tijd ...
Een liefdevolle groet,
Rita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten