Neem de tijd ... (41)
Soms kun je iets lezen over een bepaald onderwerp, om vervolgens door één zin totaal ergens anders uit te komen.
Dat overkwam mij weer eens in mijn Stille Tijd in de afgelopen dagen.
Als ik na anderhalve week ziek te zijn geweest langzaamaan weer terugkeer naar mijn gewone Stille Tijd met het Dagboek van Murray, word ik gegrepen door de eerste zin van het hoofdstukje over de ‘Liefde van de Geest’ (Liefde van God n.a.v. Rom. 5:5) en in het bijzonder de laatste woorden, en het brengt mij totaal ergens anders dan waar het in het hoofdstukje om gaat.
En toch, toch ervaar al schrijvende in mijn Stille Tijdschrift de rijkdom van het overdenken van de woorden die mij raken.
Het zet mij stil.
Het brengt mij terug in de tijd.
Het roept allerlei herinneringen op.
Maar het brengt ook diepe vreugde en dankbaarheid in mijn hart.
Daarnaast geeft het mij het gevoel, het idee, dat het niet alleen belangrijk is om bij stil te staan, maar ook om erover te schrijven.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd om na te denken
over de dingen die je hart raken.
Neem de tijd om gedachten
binnen te laten komen.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd en laat je meenemen
in de gedachtestroom zoals die gaat.
Neem de tijd om te ontdekken
wat voor kostbaarst erin verborgen ligt.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd, wie weet wat de Heer
je wil laten zien, je doen ontdekken.
Neem de tijd, en vraag Hem daarom om
je te leiden in de weg die je gedachten gaan.
Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd …
'Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst liefgehad heeft.'
1 Johannes 4:19
'En de hoop beschaamt niet, omdat de liefde van God in onze harten uitgestort is door de Heilige Geest, Die ons gegeven is.'
Romeinen 5:5
Andrew Murray
Een vurige, kinderlijke liefde …
Kennen we deze liefde, of moeten we inderdaad belijden dat we er maar weinig van afweten?
Of moeten we belijden dat we dit zijn kwijtgeraakt, of eigenlijk niet bij stilstaan?
Ik laat mijn gedachten gaan en vertrouw ze toe aan het papier, en in dit blogje.
Vurige, kinderlijke liefde …
Een kind vol vurige liefde voor zijn vader loopt nooit ver bij hem vandaan, maar wil dicht bij hem zijn en blijven, om toch maar niets te missen van wat vader zegt of doet.
Het loopt en draait constant om hem heen, opkijkend, verwachtend, verlangend.
Het houdt zijn hand vast.
Het kruipt bij gevaar achter hem weg.
Als het lopen te zwaar of te moeilijk is, weet het dat het gedragen wordt, en als het huilt van pijn of verdriet, weet het dat het wordt getroost.
Vurige, kinderlijke liefde …
Is vol vertrouwen, volkomen gericht zijn op zijn vader, die alles weet en alles kan.
Mijn vader is …
Mijn vader kan …
Mijn vader …!
Het woord dat in mijn gedachten komt, is adoratie, adoreren.
Oftewel: aanbidding, verering, bewondering, eerbied; opkijken tegen, weglopen met, dwepen met, respecteren, waarderen, hoogschatten, verheerlijken.
Vader staat hoog op een voetstuk.
Maar dan …
Het kind groeit op, wordt groter, gaat zelf denken, iets vinden van, en … vader valt van het voetstuk waarop het kind hem onbewust heeft geplaatst.
Hij weet niet alles.
Hij kan niet alles.
Hij maakt fouten, doet dingen verkeerd en …
Vurige, kinderlijke liefde …
Vurige, kinderlijke liefde tot onze hemelse Vader …
Mijn gedachten gaan terug in de tijd, terug naar dat ik een jaar of veertien/vijftien was.
Ik ben weer in de kerk waar mijn wortels liggen, en we hebben die zondag een gastspreker, Professor Velema (niet te verwarren met zijn broer, dominee Velema).
Nooit vergeet ik deze naam, noch minder het thema van zijn preek.
Wat hij allemaal gepreekt heeft, weet ik echt niet meer, maar het thema staat tot de dag van vandaag onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift: Mijn Vader!
Of het ook zo is weet ik niet; gezien mijn kerkelijke achtergrond zou het zomaar kunnen, maar naar mijn idee is dit het punt waar ik voor het eerst in mijn leven werd stilgezet, echt, en heel duidelijk, bij God als mijn Vader.
Het zijn deze twee woordjes die vanaf dat moment met mij meereizen, soms ergens op de achtergrond, soms ergens tussen, en soms heel duidelijk aanwezig.
Mijn Vader!
Deze woordjes, zijn preek …?, hebben het verlangen in mij losgemaakt om God als vader te leren kennen.
Mijn Vader …, verwarring, strijd; verlangen en toch niet kunnen pakken, aantrekken en afstoten, hoe dan?
Tot ik inzag dat ik God als Vader moest loskoppelen van mijn aardse vader, pas toen werd de weg vrij om Hem echt als Vader te aanvaarden en lief te hebben.
Ik denk dat dit voor vele van ons zal gelden.
Voor hen die een geweldige aardse vader hebben/hadden, zal het misschien niet zo moeilijk zijn om God als Vader te zien, te kennen en lief te hebben, maar als we om ons heen kijken, dan zien -en horen, we met regelmaat de meest afschuwelijkste verhalen over vaders, en dan …
Hoewel ik van mijn vader hield, en ook heel goede en fijne herinneringen heb, zijn er ook een aantal dingen die het voor mij heel moeilijk maakte om God als Vader te zien en aan te nemen.
Ik denk zeker ook dat de kerk waarin ik opgroeide, als ook mijn vader, daar mede debet aan is.
Pas toen ik in ging zien dat ik God als Vader niet kan en mag spiegelen aan mijn aardse vader, ging de weg open om God als mijn Vader te kunnen zien, leren kennen en liefhebben.
En zo lang ik leef, mag ik Hem steeds meer en steeds beter leren kennen en vertrouwen in die hoedanigheid, met alles dat daarbij hoort en aan verwant is.
Mijn Vader …
Mijn Vader weet alles.
Mijn Vader kan alles.
Mijn Vader …
Mijn Vader maakt geen fouten, doet niets verkeerd.
Mijn Vader weet wat goed voor mij is!
Vurige, kinderlijke liefde voor mijn hemelse Vader …
Mijn hemelse Vader is de perfecte Vader, de volmaakte Vader!
Hij houdt van mij zoals ik ben, ik ben Zijn geliefd kind, kostbaar, hooggeschat, van oneindig veel waarde.
Als we net tot geloof gekomen zijn, ervaren dat we Zijn geliefde kind zijn, of Hem als onze volmaakte Vader leren kennen, dan brandt vaak het vuur in ons, het vuur van liefde, van vreugde, van dankbaarheid; alles in ons jubelt.
Maar dan …
Altijd komt daar het moment, voor elke gelovige, dat de zon verduistert, het licht dooft, donkere wolken aan de hemel verschijnen en gure wind en regen ons leven binnenkomt.
Problemen.
Moeiten en zorgen.
Pijn en verdriet.
Je begrijpt niets van de dingen die gebeuren; waarom, hoe, wat …?
Ja, Abba God laat het toe dat Zijn kinderen worden beproefd; sterker nog, Abba God beproefd Zijn kinderen.
Dit alles naast het lijden dat het volgen van Jezus met zich meebrengt.
Als God onze Vader is, betekent dit niet dat ons niets meer overkomt, betekent het niet dat er niet allerlei beproevingen op ons pad komen, ons niets ergs kan overkomen, we geen pijn of verdriet meer zullen hebben, moeiten of zorgen.
Onze volmaakte Vader laat ze juist toe, omdat Hij van ons houdt en wil dat wij groeien en sterker worden, als ook dat Hij Zichzelf daardoor nog beter en meer kan laten leren kennen.
Onze volmaakte Vader weet wat het beste voor ons is, want Hij heeft ons gemaakt en kent ons beter dan wie dan ook, ja, zelfs beter dan wij onszelf kennen.
Als Alwetende Vader ziet Hij het totale plaatje, wat uit dingen voortkomt, -kan komen, wat past in Zijn plan, en wat daardoor goed en beter is.
Als Almachtige Vader wil en zal Hij mij -als ik Hem toesta, daar ook doorheen leiden en alle kracht, moed en hoop geven die ik nodig heb.
Als de Ontfermende moederVader zal Hij mij troosten en bemoedigen als pijn en verdriet mijn deel worden, als ik niet meer weet hoe ik verder moet, bang ben, onzeker, zoekende.
Als Allerhoogste en Soevereine Vader dien ik te buigen voor Wie Hij is, Hem ook als zodanig te erkennen en te eren, en te aanvaarden in geloof en vertrouwen dat wat mijn Vader doet, of toe laat, werkelijk goed is.
Met het neerschrijven van deze dingen, vraag ik mezelf af waarom ik dan nog zo vaak vecht tegen Hem als er van alles in mijn leven tegenzit of gebeurt; waarom geef ik me gewoon niet gelijk over in geloof en vertrouwen dat Hij met de beproeving ook voor de uitkomst zal zorgen?
Tegelijk weet ik het antwoord ook wel, omdat ik ten diepste geen lijden wil, geen moeilijkheden, problemen enz.
Vurige, kinderlijke liefde voor de hemelse Vader …
Misschien lijkt het alsof het vurige een beetje achterwege is gebleven, maar ik denk niet dat dit zo is.
Vurig is meer dan alleen maar enthousiast, hartstochtelijk, of temperamentvol.
Vurig is ook innig, bezield, toegewijd, verlangend.
Ik denk dat het gedichtje dat ik ooit schreef bij het schilderij ‘Vader en zoon’ van Caroline van de Vate, het gedichtje is dat wat mij betreft, alles zegt.
Worden als een kind.
Rustend vertrouwen.
Beschermende armen
altijd om me heen.
Worden als een kind.
Mijn handen in de Uwe.
Geborgen in Uw liefde.
Vredig en veilig.
Worden als een kind.
Vertrouwend opzien.
Mijn Vader kan alles.
Het is goed,
wat Vader doet.
‘Zie, hoe groot is de liefde die de Vader ons gegeven heeft: dat wij kinderen van God worden genoemd. Daarom kent de wereld ons niet, omdat zij Hem niet kent.
1 Johannes 3:1
‘Want u bent allen kinderen van God door het geloof in Christus Jezus.’
Gal. 3:26
‘Immers, zovelen als er door de Geest van God geleid worden, die zijn kinderen van God. Want u hebt niet de Geest van slavernij ontvangen, die opnieuw tot angst leidt, maar u hebt de Geest van aanneming tot kinderen ontvangen, door Wie wij roepen: Abba, Vader! De Geest Zelf getuigt met onze geest dat wij kinderen van God zijn.’
Romeinen 8:14-16
‘Zoals een vader zich ontfermt over zijn kinderen, zo ontfermt de HEERE Zich over wie Hem vrezen.’
Psalm 103:13
 |
| 'Vader en zoon' van Caroline van de Vate |
Rustend in vertrouwen.
Geborgen in liefde.
Gedragen en beschermd.
Vredig en veilig.
Mijn Vader kan alles.
Het is goed,
wat Vader doet.
Het is mijn gebed dat als je God nog niet als Vader kent, of het nu komt doordat er allerlei blokkades zijn, of andere redenen, er iets in je mag zijn losgemaakt en verlangend is naar; dat ook Hij jouw Abba mag worden.
Gods rijke zegen voor de komende week,
en een liefdevolle groet,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten