God geeft niet naar dat wij verdienen, maar schenkt ons in Jezus, genade op genade.
Zo ook als het gaat om het volgende.
Zolang ik me kan herinneren heb ik ook gezongen wanneer ik maar kon.
Als kind urenlang op de schommel, op de zondagsschool van de Hervormde kerk, later met anderen op speciale avonden van de Chr. Gereformeerde kerken in de regio.
Ik zong op de fiets, op school in Utrecht, tijdens mijn werk.
Met mijn vader op zaterdagmiddag in de kerk waar hij als organist de sleutel van had; en och, wat zong dat geweldig en wat klonk dat mooi!
Of ook bij het orgeltje dat we thuis hadden, of samen met mijn moeder bij de vaat.
Eens heb ik me opgegeven voor een zangwedstrijd van de EO, maar ik heb nooit het lef gehad om te gaan, mijn angst en onzekerheid zorgden ervoor dat ik het afzei.
Echter door het roken verloor mijn stem haar glans, en op een gegeven moment was er niet zo veel meer van over.
Zingen deed ik nog steeds graag, maar zoals vroeger, nee, dat was voorbij.
Toch ben ik blijven zingen, ook in de moeilijke jaren die kwamen.
De aanbiddingsavonden van de gemeente waar we toen nog lid van waren, werden mijn zingende-met-gebroken-hart-en-stem-voorbede-en-staande-blijfavonden.
Ik denk dat ik daar geleerd heb, pas ingezien heb, wat een lofoffer werkelijk inhoudt.
>> Broken Hallelujah - Gebroken Halleluja
Inmiddels is het alweer heel wat jaar geleden dat ik op Goede Vrijdag gestopt ben met roken, ik ben de tel kwijt geraakt, maar niet het besef van het Genadegeschenk dat God mij heeft gegeven (naast Zijn hulp, waardoor het dit keer ook echt gelukt is), namelijk mijn stem terug om Hem de lof en eer toe te zingen en nu ook in het Aanbiddingsteam van onze gemeente.
En dat op mijn leeftijd!
Welk een trouwe en liefdevolle God is HIJ!
Wat God mij door Zijn Geest ook heeft laten zien en heeft geleerd, is de kracht van Zijn woord.
Het was op een dag dat ik de wanhoop nabij was, en niet meer wist wat ik nog kon doen, en ook niet meer wist hoe of wat te bidden.
Het was op die dag, dat Gods Geest mij drong om Gods woord te openen en allerlei Bijbelteksten uit te schrijven.
Eerst allemaal teksten waarin wanhoop doorklonk, uitroepen om Zijn hulp en redding, en vervolgens allemaal Bijbelteksten waarin doorklonk wie Hij was, en wat Hij allemaal heeft gedaan enz.
Vervolgens heb ik midden in de kamer hardop alles opgelezen en mijn wanhoop verdween en maakte plaats voor stille vrede in mijn hart.
Ik wil niet zeggen dat ik het nu helemaal voor elkaar heb, echt niet, maar de herinnering aan deze middag, aan dit moment, staat in mijn geheugen gegrift en brengt mij met iedere moeilijkheid bij Zijn woord.
Zijn woord stellen tegenover wat mij wanhopig maakt, tegenover mijn moeilijkheden en problemen, het verlegd eenvoudig mijn aandacht van mijzelf naar Hem en dat maakt dat ik veel meer aankan dat ik ooit had gedacht.
De moeilijkheden en problemen gaan niet weg, maar ik word er dan wel steeds weer bij bepaald Wie het is die mij bijstaat en helpt.
Een leerproces voor de rest van mijn leven, een keuze die ik steeds opnieuw moet maken.
Maar wat een Genade, wat een liefde, dat Hij mij zo tegemoet kwam (en komt) in mijn wanhoop.
In mijn raamkozijn staat een knipwerkje van een vogelkooi met een geopende kant; ooit gekregen van een lieve ‘zus’, die één van mijn stukjes had gebruikt op een Vrouwenochtend en die iemand tegen kwam die mij weer kende.
De vogelkooi is voor mij van grote betekenis, want het brengt de herinnering terug in mijn gedachten aan de toespraak van Margreet van Straalen ‘Van afwijzing tot aanvaarding’, een toespraak die we met een groepje vrouwen hebben geluisterd en die ik vervolgens helemaal heb uitgeschreven en uitgespit.
Het bracht mij bij het feit dat ik (door allerlei omstandigheden) was als die vogel in die kooi met geopend deurtje was, vrij en toch gevangen.
Vrij om te gaan en staan, maar gevangen door de angst voor het onbekende; gevangen door een vals gevoel van veiligheid, want laten we eerlijk zijn, hoe ‘onprettig’ soms iets ook kan zijn,
als dat het enige is dat we kennen, dan kan dat ook een bepaald gevoel van veiligheid geven.
Maar God gaf mij met het inzicht ook de kracht en moed om die ‘valse, veilige’ plek te verlaten en ik legde mijn hand in die van Hem, en zo gingen we samen op weg.
En welk een bijzondere wereld is er niet voor mij opengegaan!
>> Mijn geliefde dochter (vervolg)
Ja, het was doodeng, het heeft heel wat gekost, maar het was het allemaal waard!
Wat was die toespraak een Genadegeschenk, wat waren het (meerdere keren) luisteren en uitschrijven ervan Genademomenten, welk een inzichten gaf Hij mij niet wat betreft de blokkades en dergelijke die er waren in mijn leven; wat is Zijn liefde daarin zichtbaar!
>> Van afwijzing tot aanvaarding (toespraak van Margreet van Straalen – even naar beneden scrollen en onderaan beginnen*)
Angst is iets dat deel uitmaakte van mijn vorige herinnering, van verschillende herinneringen.
Angst is wat al heel vroeg in mijn leven is binnengekomen, er waarvan God mij heeft laten zien, dat het satans manier is om Zijn kinderen weg te houden, of weg te halen, van hun bestemming.
Wat een Genade is het niet alleen dat God dit liet zien, maar ook dat Hij mij de moed en kracht geeft, en daarin ook naast mij en met mij mee gaat, om dit te veranderen en mij alsnog daar te brengen waar Hij mij hebben wilt, namelijk in de vrijheid.
Mensen zeggen soms: zo ben ik nu eenmaal, maar ik geloof met heel mijn hart, dat God niet wil dat we blijven wie we zijn.
Ik geloof met heel mijn hart, dat Hij bij machte is ons te veranderen, als wij het maar toelaten.
Het leven brengt nu eenmaal soms dingen met zich mee, waardoor wij heel anders worden dan we als kind waren, of zoals we hadden kunnen zijn, als de omstandigheden anders waren.
Toch zie ik om mij heen, en gedeeltelijk ook aan mijzelf, dat we zo niet hoeven te blijven en dat we het ook niet als een excuus kunnen gebruiken, want onze God is groter en machtiger dan hij die ons klein en gebonden wilt houden.
Hij zond Zijn Zoon, onze Here Jezus Christus naar deze wereld, zodat we nieuwe mensen kunnen worden, mensen die bevrijd zijn van zonde en schuld, maar ook van het oude leven dat we hebben geleefd.
Het antwoord op alles is Genade, Gods Genade, en in die Genade is Zijn liefde zichtbaar.
En zo ben ik weer terug waar ik was begonnen, bij Genade, bij Grace, Amazing Grace.
Bij ‘It is by GRACE you (I) have been saved!’; bij ‘door genade bent u (ik) gered’.
Want, niet alleen heeft God mij Zijn grootste Genadegeschenk gegeven in Jezus, maar ook al deze andere dingen en de vele momenten en geschenken die nog zullen komen.
Het is Zijn Genade waardoor ik ben gered voor de eeuwigheid, maar het is ook Zijn Genade die mij keer op keer red van mijzelf en alles wat nog uit mijn leven weg moet om meer en meer op Hem te gaan lijken, om heilig(er) te worden, zoals Hij zegt in Zijn woord.
Alles wat ik hier heb opgeschreven zijn slechts enkele van de vele herinneringen die ik heb van momenten van Gods genadegeschenken.
Van sommige was ik mij al bewust dat het Genademomenten waren, van anderen kwam ik er pas veel later achter en een enkele pas met het lezen van het boekje.
Ik hoop (dat is eigenlijk mijn gebed) dat ook jij met het lezen van alles iets van Zijn liefde, die zichtbaar is in Zijn Genade, hebt ontdekt, en meer nog, dat het je aangezet heeft, of aanzet, tot het kijken naar Zijn liefde in de Genademomenten en -geschenken in je eigen leven.
Schrijf ze op en bewaar ze.
Met het opschrijven word je je bewuster van dingen, komen dingen beter binnen, en onthoud je dingen beter.
En soms kunnen dingen die je hebt opgeschreven weer tot een enorme bemoediging voor jezelf zijn, of je terugbrengen bij Hem, of een aansporing zijn, of …
Misschien zelfs van (levens)belang voor iemand die het ooit later in handen krijgt; wie zal het zeggen; God weet het.
Als laatste staat er nog één zin in het schrift dat ik gebruikt heb om alles op te schrijven, en daarmee wil ik eindigen.
Het heeft niets met het boekje te maken, nog met mijn herinneringen, maar ik denk dat het wel uit dit alles voortkomt en alles zegt:
‘Wees niet bang om aan de hand van Jezus te gaan!’
Lieve Vader in de hemel, het schrijven heeft deze keer wel heel wat voeten in de aarde gehad, maar dank U wel, dat U mij dwars door alles heen hebt geleid en geholpen.
Ik bid, Vader, dat het opnieuw tot zegen mag zijn en mensen heel dicht bij U zal brengen.
Niet door alles wat ik heb meegemaakt, of wat er is gebeurd, maar door wat U daarin voor mij hebt gedaan en betekent, en dat U dit niet alleen voor mij zo is, maar voor iedereen.
Wie U met het hele hart zoekt, zal U vinden, zegt Uw woord.
Nader tot Mij, en Ik zal tot u naderen!
U bent geen God van ver weg; U bent een God die ons zoekt en een relatie met ons wilt.
En door Jezus, Uw Zoon, door Zijn lijden en sterven, heeft U dit weer mogelijk gemaakt voor ons.
Door Hem mogen wij U Abba – Vader – noemen.
Wat een Genade, wat een Liefde!
Dank U wel!
Geprezen zij Uw grote Naam, van nu aan tot in alle eeuwigheid.
– Amen –
Zo terugdenkend zie
en ervaar ik Zijn liefde
meer en meer.
Het vult mijn hart
met dankbaarheid,
en mijn mond
met lof en eer.
Gods rijke zegen in het ontdekken van Gods liefde in Zijn genade in jouw leven.
Een liefdevolle groet,
Rita
* Wil je de toespraak van Margreet van Straalen graag in wordbestand lezen, dan kan ik je dit per mail toesturen.
Gebruik hiervoor het contactformulier bijna onderaan rechts op dit Blog, of mail naar bloemingodstuin@upcmail.nl.
Dit geldt ook voor mijn verhaal van ‘Onderweg naar Pasen’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten