De liefde van God zichtbaar in Zijn genade (1)

Neem de tijd …


‘It is by GRACE you have been saved.’

‘Ja, vanwege de Genade zijt gij mensen die gered zijn door het geloof; 
en dat niet dankzij uzelf: Gods gave is het;…’

>> Efeziërs 2:8


Het is door het Dagboekje dat ik gebruik met mijn FF (>> First Focus)  dat ik werd bepaald bij het woord Genade; bij het zichtbaar worden van Gods liefde in Zijn genade.
Ik had werkelijk geen idee hoe of wat ik daar verder mee moest (en eigenlijk nog niet goed) maar het past wel precies in de lijn van waar ik mee bezig ben, en het valt precies in de maand dat we ook Goede Vrijdag en Pasen herdenken en vieren.
Als ik dan vanmorgen (het is nu dinsdag 28 maart) het document open waar ik de titel al had ingevuld, weet ik eigenlijk niet waar ik en hoe ik moet beginnen.
Het woord Genade komt ontzettend vaak voor in de Bijbel, dus aan de hand van welke tekst zal ik dan gaan nadenken en schrijven …
Ik kijk en zoek en denk, en denk … en ik ga nog maar even wat anders doen.

Als ik wat later terugkom schijnt de zon behoorlijk naar binnen door het zijraam van mijn kamertje, en dus buig ik mij iets voorover om de screen naar beneden te doen.
En terwijl ik  me voorover buig en met mijn hand naar de knop ga, lees ik schuin vanuit mijn ooghoek het woord ‘Grace’ op het bord dat ik vorig jaar met mijn verjaardag heb gekregen en dat toch eigenlijk heel duidelijk zichtbaar en leesbaar op mijn kamertje staat.
Zo dichtbij, en toch had ik het niet gezien.
 Als ik dan ook de tekst eronder lees, weet ik dat dit het woord is waarvoor ik de tijd mag nemen om over na te denken en te schrijven.

‘It is by GRACE you have been saved!’
Het is door GENADE dat je bent gered!’
Grace.
Genade.
Een onverdiende gunst, een onverdiend geschenk.


Ik heb geen prachtig en groots bekeringsverhaal.
Ik weet ook de datum niet van de dag dat ik mijn hart aan de Jezus heb gegeven; al wat ik nog weet, is dat ik als kind, in één van de kinderkampen van de NCGB onder leiding van (ome) Aad en (tante) Coby v.d. Sande, mijn hartje aan de Heer heb gegeven; een hartje dat Hem echter allang toebehoorde.
Ik heb het al eens eerder geschreven, ik ken geen leven zonder de Heer; Hij is er gewoon altijd al geweest.
Er is een tijd geweest dat ik dit best lastig vond, maar nu niet meer.
Steeds meer ga ik de genade daarvan inzien en ervaren.
Het één is immers niet beter, makkelijker of mooier dan het ander, we gaan alleen allemaal een andere weg –God gaat met een ieder van ons een andere weg.
Want, waar we ook vandaan komen, of het nu uit de wereld is of uit een (al dan wel of geen warm) christelijk nest, we zullen allemaal vroeg of laat zelf een eigen keuze moeten maken of we de Heer willen volgen en dienen ja of nee.
En is de weg tot onze redding genade, ook alles wat er volgt in ons leven, elke leerschool, alles wat we ontvangen, is ook genade.
Genade is alles, en alles is genade.


‘It is by GRACE you have been saved!’
Het is alsof God Zelf deze woorden tot mij spreekt; alsof Hij mij er opnieuw bewust van wilt maken en mij de diepte ervan nog meer wil doen kennen.
Alsof Hij met uitdaagt om te gaan zoeken, te graven, te overdenken, zodat mijn leven weer een stapje dichterbij Hem komt en tot Zijn eer zal zijn.

Focus.
Neem de tijd.
De schoenen uit.
De diepte zien van Zijn liefde.
Zijn liefde zichtbaar in Zijn geduld.
In Zijn genade …



Amazing Grace …
Het is inmiddels 5 april en ik ben niet verder gekomen de afgelopen dagen.
Hoe moet ik verder?
Eigenlijk weet ik nog steeds niet hoe of wat te schrijven.

In de tijd dat ik de eerste woorden trachtte op te schrijven en nu, kwam ik met het nadenken en zoeken het boekje van Jos Douma 'Genade ervaren' tegen.
Ik las (dacht ik) het eerste hoofdstuk (maar bij nader inzien was het waarschijnlijk de 1e preek) maar al snel had ik zoiets van, dit boekje wil ik hebben en ik moet dit gelezen hebben voor ik verder kan.
Een dag later lag het boekje in mijn brievenbus en het bleek een zeer waardevol boekje.
Heel wat keren kwam ik met het lezen tot het besef dat ik in mijn leven al vele genadegeschenken van God heb ontvangen.
Met het lezen kwamen namelijk steeds weer allerlei herinneren in mijn gedachten, waarvan ik met het lezen besefte: dit is genade.
Soms was ik zelfs tot tranen geroerd.
En het deed me beseffen dat we veel meer genade ontvangen  dan we ons vaak bewust zijn, en, en dat is het allerbelangrijkste, dat Zijn woord waarheid is als het zegt dat we ‘uit Zijn (Jezus) volheid genade op genade ontvangen’.
En het doet me ook opnieuw zien hoe groot Gods liefde is; liefde zichtbaar is in al die genadegeschenken.


Maar het is inmiddels alweer een paar dagen geleden dat ik het boekje uit heb, en ik kom er achter hoe snel ik het ook weer vergeet.
En het doet me eigenlijk best verdriet, want ik weet nog heel goed dat die momenten er waren en hoe sommige dingen uit het boekje mijn hart diep raakten.
Maar de drukte van alle dag, alle andere dingen die mijn aandacht en tijd vroegen, lieten mij alleen achter met de vage herinnering aan het ‘iets’.
Ik weet dat dit vrij ‘normaal’ is, dat we ons gewoon niet altijd alles kunnen herinneren en maar terug kunnen halen wanneer wij dat willen; dat het best ergens ligt opgeslagen en boven komt, maar voor nu, voor nu wilde ik dat het anders was.

Met dat ik deze dingen schrijf en tot dit besef kom, komt ook een opmerking van Ann Voskamp van haar DVD over Dankbaarheid die we afgelopen maandag met de VrouwenBijbelstudiegroep hebben gekeken in mijn gedachten: ‘Satan hates our pens’
(de eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat ik de precieze woorden niet meer wist, alleen ongeveer en ik heb het snel nog even teruggekeken voor de juiste woorden; ze citeert hier trouwens Maarten Luther)
Pennen zijn er om dingen op te schrijven, te noteren, om te kunnen onthouden en/of door te geven, en ik kan me er dus wel wat bij voorstellen dat hij, satan, het haat als wij dingen opschrijven waardoor we meer van Hem gaan houden, Hem beter leren kennen, beter kunnen onthouden wat Hij zegt, of daardoor terug kunnen vinden wat Hij heeft gezegd enz.

Is dit het dan wat ik deze keer mag gaan doen, wat Hij wilt dat ik zal doen?
Nog een keer het boekje lezen (dat is namelijk het gevoel dat mij de hele tijd als ik deze dingen schrijf bekruipt) en dan de herinneringen en/of gedachten opschrijven die opkomen?
Zodat het ontdekken van genade in de herinneringen mij Zijn liefde doet zien, Zijn liefde zichtbaar wordt?
Zodat tevens een ieder die meeleest ook de genademomenten gaat zien in eigen leven en daarmee Gods liefde?

Dat ga ik dan nooit in deze ene dag die ik gereserveerd heb als schrijfdag redden, is mijn eerste gedachte en het vliegt me eigenlijk gewoon een beetje aan.
En toch … toch is er iets dat mij dringt om terug te gaan naar dit boekje, het nogmaals te lezen en pen en papier bij de hand te nemen en te op te schrijven wat in mijn gedachten komt, wat mij aanspreekt en raakt, doet nadenken, of wat dan ook.
Met andere woorden: wat Gods Geest mij te binnen brengt of laat zien, want dat is immers mijn gebed, ook vooraf aan het opnieuw lezen van dit boekje.
Ik sluit mijn laptop af, en gewapend met pen, papier en het boekje ga ik naar beneden naar ‘mijn stoel’ …

Amazing Grace 
8 April 2017

De rest van de dag van 5 april heb ik lezend en schrijvend doorgebracht.
En hoewel het nog maar kort geleden was dat ik het boekje gelezen had, het was beslist geen straf, noch kostte het mij moeite, om het opnieuw te lezen.
(En ik denk dat ik het zelfs zo nog een keer kan lezen)
Voor mijn gevoel zijn niet alle herinneringen die met het lezen in mijn gedachten kwamen hetzelfde als met de eerste keer lezen, maar velen wel.

Nu vraag ik me af of ik al deze dingen moet opschrijven of dat ik er enkele van zal noemen, en hoe past dit dan weer bij waar ik mee begonnen ben.
Daarbij wordt het dan helemaal een ellenlang schrijven, en in mijn achterhoofd klinkt hoe een blogpost juist niet te lang moet zijn.
Voor wie schrijf ik, is dan de vraag die zich opdring, en ik weet dat ik dit in de eerste plaats toch voor mijzelf doe en niet om lezers te winnen en door velen gevolgd te worden, hoewel het mij zeker erg goed doe als dit gebeurd en men er ook nog geraakt of bemoedigd door wordt.
En ik besluit om toch alles op te schrijven en dat ik gewoon deze hele blogpost in delen op mijn Blog zet.
Ik wil gewoon het hele verhaal hebben, het helemaal compleet hebben.
Het schrijven is deze keer één grote worsteling, maar ik besef dat er één is die helemaal niet wil dat het geschreven wordt, die niet wil dat ik Gods genademomenten en geschenken zie en opschrijf, die niet wil dat ik de liefde van God in die momenten en geschenken zie, omdat het mij meer van Hem doet houden en mij dichter bij Hem brengt.
Omdat het mijn gebed is, dat het een ander (al is het er maar één) er ook toe brengt om eens stil te gaan staan, na te denken en op te schrijven, om zo bewust te worden van hoeveel genade God al heeft gegeven naast Zijn allergrootste genadegeschenk, Jezus, en daarin Zijn enorme liefde ziet, of gaat zien.

Focus.
Neem de tijd.
De schoenen uit.
De diepte zien van Zijn liefde.
Zijn liefde zichtbaar in Zijn geduld.
In Zijn genade …


Er zit geen lijn in mijn herinneringen, het gaat kriskras door de jaren heen, afhankelijk van wat Jos Douma schrijft.
Daarbij zullen het alleen mijn herinneringen zijn die ik opschrijf, en niet vanuit welk punt in het boekje zij komen; ik geloof namelijk niet dat dit er iets toe doet.
Wel is het een boekje dat ik zeker aanbeveel om ook zelf te lezen.


Gods liefde zichtbaar 
in genademomenten, 
genadegeschenken.
Soms word ik mij 
er pas van bewust
als ik stil word
en terug ga denken …


Wordt vervolgd ...

Gods rijke zegen in het ontdekken van Gods liefde in Zijn genade in jouw leven.
Een liefdevolle groet,

Rita