Focus, en groei!

De liefde van God zichtbaar in de stormen van ons leven.


‘Mijn God!
Op U vertrouw ik.’
Psalm 25:2a

‘Ontwaak, noordenwind, en kom, zuidenwind, waai door mijn tuin, 
zodat de geur van zijn specerijen zich verspreidt.’ 
Hooglied 4:16


Nog slechts één dag en het jaar 2017 is voorbij.
Het was (opnieuw) een veel bewogen jaar.
Vooral de afgelopen maanden zijn af en toe behoorlijk heftig geweest.
Ik kan er niet veel over zeggen, ik wil de privacy van mijn kind(eren) niet schenden.
Maar mooie dingen gingen regelmatig bijna hand in hand met zeer heftige dingen, die mij soms bijna tot wanhoop brachten, omdat ik simpelweg gewoon niet wist wat te doen.
Menige schreeuw is naar boven opgestegen, maar ik heb ook ervaren dat elke schreeuw werd gehoord.
Nee, niet elke schreeuw is beantwoord met een positief gevolg, maar wel met kracht, en/of rust en vrede.

Het is ook om deze redenen dat er van schrijven niets meer is gekomen.
Het was een bewuste keuze van mij om dit (tijdelijk) stop te zetten en om mij te richten op tijd met God puur alleen voor mijzelf, omdat ik Zijn extra nabijheid en kracht zo nodig had.
Het hielp mij door de moeilijke dagen en tijden heen, en gaf mij de kracht om dat te kunnen doen wat gedaan moest worden zonder er zelf aan onderdoor te gaan.
Maar nu, aan het einde gekomen van dit jaar, wil ik dit jaar toch afsluiten met een klein schrijfsel.


Het woord ‘Focus’ was mijn One Word voor dit jaar, en dit woord is duidelijk verweven in alle stukjes die op dit blog staan.
Het was elke keer weer heel bijzonder om hierover na te denken en het op te schrijven, zodat ik het ook nog eens terug kan lezen.
Maar het brengt mij ook terug naar het gedicht ‘Neem de tijd, o mijn ziel …’
Een gedicht, dat dit jaar centraal stond in mijn leven; wat ik ook uitgeprint had en in mijn agenda geplakt, omdat ik had ervaren dan dit de meest belangrijke Focus is.
God, Zijn liefde en alles wat daaruit voortvloeit.
Mag ik je nog even meenemen naar dat gedicht?

Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd om te overdenken,
hoe groot Zijn liefde is.
Neem de tijd om te overdenken
op welke wijze Hij Zijn liefde laat zien.

Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd en vind rust
in Zijn liefde en trouw.
Neem de tijd 
tot je gevuld bent
met verwondering,
aanbidding en vreugde.

Deze twee coupletjes heb ik aan de binnenkant van de kaft van mijn agenda geplakt.
Er hoort nog een coupletje bij, maar dat paste er niet meer bij en ik dacht dat het niet zo erg was, maar eer de maand januari om was had ik ook dit uitgeprint en ergens anders opgeplakt, omdat het er echt bij hoort en zonder niet compleet …

Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd 
tot deze kostbare waarheid
deel is van je leven.
Neem de tijd 
en groei in volharding
en standvastigheid.

Neem de tijd, o mijn ziel,
neem de tijd  …

Neem de tijd tot deze kostbare waarheid deel is van je leven; neem de tijd en groei in volharding en standvastigheid …

Het is niet zo moeilijk om Gods liefde te zien als alles (redelijk) voor de wind gaat.
Het is niet moeilijk Gods liefde te zien als Zijn woord je hart raakt, je Zijn liefde proeft in Zijn woord, of in andere dingen, je bemoedigd wordt door muziek of lieve telefoontjes, kaartjes, mailtjes …
De kostbare waarheid van Zijn liefde echter deel laten worden -deel laten zijn, van je leven heeft niet zozeer te maken met voelen en ervaren, maar met er ook uit te leven, ook -en misschien wel juist, als het leven moeilijk is en zwaar.
Als stormen razen, regen maar blijft vallen; of als alles dor is en droog.
Ik geloof dat geestelijke groei juist plaats kan vinden in de meest moeilijke en zware tijden van ons leven, en het dan zichtbaar wordt of deze kostbare waarheid deel is van je leven of niet.
Het is in deze tijden dat we kunnen groeien in volharding en standvastigheid, afhankelijk van de keuzes die we maken.

Vaak willen we het liefst dat moeilijke en stormachtige periodes van ons leven maar snel voorbij zijn; dat dorre en droge seizoenen liever gister dan vandaag voorbij zijn, maar hoe kunnen we nu volharding en standvastigheid leren als iets snel voorbij is?
Leert een kind juist niet lopen doordat het volhard ondanks al het vallen?
Wint een atleet niet een marathon door jarenlang afzien in allerlei trainingen?
Brengen sommige studies van jaren en jaren ons niet juist bij het beroep dat we zo graag willen uitoefenen?
Volharding en standvastigheid zijn dingen die bij ons leven horen om iets te kunnen bereiken, dus waarom deinzen we er dan vaak zo voor terug als het gaat om groei in ons geestelijk leven?

We leven in een maatschappij van comfortabel, gemakkelijk, snel en eenvoudig.
Van wegwerp, plezier, ik gerichtheid, van alles moet maar kunnen en je moet vooral niet te moeilijk doen.
Zelfs in christelijke kringen zijn er groeperingen waar alleen vreugde en voorspoed tellen en waar geen plaats is voor lijden en verdriet.
En dat terwijl Jezus Zelf gehoorzaamheid geleerd heeft door lijden heen!
En dat, terwijl Gods woord zelf zegt, dat de troost waarmee Hij ons heeft getroost, wij anderen kunnen troosten.

Verlang ik dan naar lijden, naar moeilijkheden, pijn en verdriet?
Nee, echt niet, soms vind ik eigenlijk diep van binnen dat ik mijn portie wel heb gehad, maar ja, God duidelijk nog niet en ik weet ook best wel dat ik nog steeds heel veel heb te leren.
Toch ervaar ik met de tijd die achter me ligt en waar ik nu doorheen ga dat de woorden van het derde coupletje nu van toepassing zijn.
Juist deze periode is de tijd voor mijn ziel waarin deze waarheid nog meer deel wordt van mijn leven, en waarin ik nog meer groei in volharding en standvastigheid.


Onze Kerstdagen waren alles behalve rustig en vredig, ze waren heel dubbel.
De rust en vrede van het Kind in de kribbe, van de Redder die naar deze wereld kwam om ons te redden, werd wreed verstoort door paniek, boosheid, pijn en verdriet in familiekring, en hadden nog enkele dagen hun nasleep in mijn gevoelens en gedachten.
En nog steeds is daar diep van binnen af en toe dat knagende gevoel van onrust en zorg.
Maar het is op deze momenten dat ik (wij) een keuze hebben: wat doe ik?
Laat ik mij meeslepen in al deze gevoelens en mij er door beheersen, of ga ik er mee naar God?
Laat ik bij Hem mijn tranen de vrije loop, of geef ik me over aan zelfmedelijden dat dit juist mij/ons moet overkomen op deze dagen en dat onze Kerstdagen op deze manier eigenlijk worden vergald?

Als er één ding is dat mijn One Word ‘Focus’ mij heeft gebracht dit jaar, mij heeft geleerd, dan is het wel dit, namelijk om niet toe te geven aan dit soort gevoelens en gedachten, maar om naar de Heer te gaan.
Nee, die gevoelens en gedachten zijn dan heus niet in één keer weg, en nee, ook de problemen zijn niet weg; het stuk ongerustheid blijft, zo ook de zorg, maar ik sta er niet alleen voor.
Elke keer als dat knagende gevoel sterker wordt, ren ik naar Hem en vraag Hem om erin te komen.
Soms komt er dan rust, maar soms vraagt God ook van mij om ondanks die knagende gevoelens mijn aandacht te richten op wat ik moet doen, en dat gewoon doen, hoe moeilijk dit soms ook is.


Het brengt mij even terug in de tijd, naar toen ik nog jong was en geloof voor mij betekende of op de top van een berg, of in het diepste dal; iets anders was er niet, kende ik niet.
Ik moest God ervaren, Hem voelen, want anders …
De toppen waren fantastisch, maar de dalen waren heel diep en konden me voor heel lange tijd vasthouden.
Ik kon maar niets met mijn geloof als ik Hem niet ervoer; hoe moest ik toch leven zonder Zijn aanwezigheid, Zijn liefde, Zijn zorg te voelen?
Ik kon toch niet zonder Hem!
Maar ik wist ook niet hoe ik met Hem moest leven als ik Hem niet ervoer.
Ja, voor korte tijd lukte dat wel, maar als het langer duurde …

Het begin van de ommekeer kwam toen mijn jongste broertje verongelukte op 21 jarige leeftijd.
Hij was nog die maandag bij ons thuis geweest, en had onze drie jongens nog te eten gegeven,
en op de vroege zaterdagmorgen werden we om 7.00 uur wreed gewekt met het telefoontje dat hij dood was.
Hoe groot mijn verdriet ook was, hoe nauwelijks te bevatten dat hij nooit meer zou komen en spelen met onze jongens, we geen gesprekken meer zouden voeren, God tilde mij op en droeg mij door dit alles heen.
Zo was er vrede te midden van dit grote verdriet, en werden de dagen dat hij nog bij ons was heel bijzonder.
Maar het werd ook de tijd waarin ik één van de belangrijkste lessen van mijn leven begon te leren.

Met het overlijden van mijn broertje, kwam ik er pas goed achter hoeveel ik eigenlijk van hem hield.
Nimmer was dit gevoel zo duidelijk en intens geweest als in de tijd nadat hij was verongelukt.
En ik besefte, dat zolang hij er was, het allemaal eigenlijk gewoon is.
Je weet dat je van elkaar houdt, ook al voel je dit gewoon nu eenmaal niet altijd.
Maar zijn abrupte dood bracht mij dit besef: ook al voelde ik niet altijd dat ik van hem hield, dat wilde niet zeggen dat ik niet van hem hield.
En langzaam daalde er een diepere betekenis van dit alles in mijn hart.
Ook al voel ik niet dat God van mij houdt, dat wil niet zeggen dat Hij niet van mij houdt!
Ook al voel en ervaar ik Zijn aanwezigheid niet, dat wil niet zeggen dat Hij er niet is!
Ook al voel en ervaar ik niet Zijn zorg niet, dit wil niet zeggen dat Hij niet voor mij zorgt!

En zo begon hier één van mijn te leren levenslessen van leven in geloof ook als ik niet voel of ervaar.
Een levensles die gepaard gaat met vallen en opstaan; levensles van volharding en standvastigheid.
Een levensles, waar ik als ik er nu op terugkijk zoveel groei zie.
Groei, die alleen maar mogelijk is, als ik er de tijd voor neem om me er door heen te worstelen, om er doorheen te gaan, en er niet voor weg te lopen.
Lieve zus (broer), vrees daarom de strijd en worsteling niet!
God gebruikt het om je te doen groeien; groeien in geloof en vertrouwen in Hem, groeien in volharding en standvastigheid.


Mijn God, op U is mijn vertrouwen,
Ik weet: op U kan ik mijn leven bouwen.
Wat er ook gebeurt, ik ben nooit alleen.
Uw Vaderarmen zijn altijd om mij heen.

Kom maar, noordenwind, koud en guur,
ook al maak je mij het leven nog zo zuur,
ook al verkil je mij tot op het bot,
toch krijg je me niet kapot.

Kom maar, noordenwind, guur en koud,
er is Iemand, die van mij houdt.
Zijn liefde verwarmt mijn hart,
te midden van alle pijn en smart.

Kom maar, noordenwind, ik kan je aan,
want Hij die groter is, zal naast mij gaan.
Hij leidt mij door elke omstandigheid,
en leert mij volharding en standvastigheid.

Kom maar, noordenwind, kom maar op,
want de zuidenwind verwarmt mijn verkilde bot,
en verspreidt mijn geur van geloof en vertrouwen
en iedereen zal weten: op God kun je bouwen.


Lieve Vader in de hemel, soms kan het lange tijd stil zijn, maar ook deze tijden gebruikt U om ons te onderwijzen en ons dichter en dichter bij U te brengen.
Terugkijkend, lieve Vader op het afgelopen half jaar, is het een heel bijzondere tijd geweest, hoe moeilijk soms ook.
Het maakt mij stil te zien, hoeveel bemoeienis U met mijn leven had, en hebt.
Het maakt mij stil te beseffen, dat U zoveel van mij houdt.
Het maakt mij stil en doet mij tegelijk verlangen naar nog meer van U, meer van Uw Geest, meer heiliging in mijn leven.
Hier ben ik, Heer.

Ik bid U, lieve Vader, voor een ieder die worstelingen vrezen, die bang zijn voor de strijd die ze hebben te strijden, of voor de strijd die nog komen gaat.
En ook ikzelf hoor daarbij, want ook al ga ik de strijd aan, het is vaak met vrees en beven.
Maar ik bid, dat te allen tijd Uw kracht boven onze zwakheid zal staan, dat U ons tegemoet komt met geloof in ons ongeloof, met moed en vertrouwen om de wedloop te lopen en zo te groeien in volharding en standvastigheid tot de dag dat we U zullen zien van aangezicht tot aangezicht en in deze wetenschap:
‘Nooit zult U ons alleen laten gaan; nooit zullen we ergens alleen voor staan.
U gaat met ons mee op al onze wegen; U zult ons altijd beschermend omgeven.’
Dank U, Vader, dat we zo, in deze zekerheid, het oude jaar uit kunnen gaan en het nieuwe jaar in.
Dank U wel; ik prijs Uw grote Naam!

- Amen - 

Gods rijke zegen voor het komende nieuwe jaar;
Zijn onmisbare aanwezigheid en Zijn liefdevolle bemoeienis in ons leven,
en dat we allen dichter en dichter tot Hem zullen groeien.

Een liefdevolle groet,
Rita