Week 23 - De stralen van Gods Licht en Liefde ...

Zoals ik vorige week heb aangegeven, bevat het Dagboek ook een maand met korte artikelen (zoals Murray dit zelf noemt) die zeker ook heel waardevol zijn, maar niet direct voortkomen uit Bijbelteksten als bij de rest van het Dagboek.
Deze lees ik door en de dingen die mij aanspreken schrijf ik in mijn Stille Tijdschrift.
Maar vanmorgen (zaterdag 31 mei) is voor mij wel zo bijzonder dat ik niet anders kan dan achter mijn laptop kruipen en schrijven.

Het is inmiddels alweer een paar jaar geleden dat er in onze tuin achter, op een klein strookje grond -de rest van onze tuin is betegeld, allerlei verschillende bloemen groeiden.
We hadden er wat zaad ingestrooid en we zouden wel zien wat erop kwam; we houden namelijk wel van een beetje wilde bloemenzee.
Hoewel het inderdaad een aardige wildernis werd, waren de meeste bloemen die opkwamen best mooi.
Het hoe of wat weet ik inmiddels niet meer, maar op een prachtige dag vol zonneschijn en een aardig windje, bracht één van deze mooie bloemen mijn dichtershart in beweging en ik schreef een klein gedichtje van drie coupletjes.
Ik weet nog dat het voor mijn gevoel nog niet af was, maar waarom ik niet verder kwam, weet ik niet meer.
Wat ik wel weet, is dat het al die tijd is blijven liggen.
Ik had het gedichtje wel van het kladblaadje overgenomen op mijn telefoon in de notities, als ook de een paar foto’s die ik gemaakt had, maar die werden uiteindelijk opgenomen tussen alle andere foto’s op mijn telefoon en een paar ervan zijn inmiddels ook verwijderd (beetje dom) met ruimte maken; hierdoor zijn de foto's waar ze in de zon stonden te stralen verloren gegaan.
Een enkele keer kwam ik het gedichtje de afgelopen jaren tegen als ik iets opzocht, of een nieuwe notitie maakte, en hoewel het gedichtje en de herinnering mijn hart nog steeds beroerden, bleef het stil achter waar het was.
Inmiddels is het al heel lange tijd niet meer in mijn gedachten of blikveld geweest, maar vanmorgen als ik met het lezen van één van die artikelen bij een bepaalde zin kom, sprong het ineens in mijn gedachten en het leek wel alsof het speciaal hierop had liggen wachten; alsof ik het hier speciaal bij geschreven had.

‘Want dat de zon de ontluikende jonge knop die zich naar haar uitstrekt zal ontmoeten,

is niet voor de helft zo zeker als dat God, de Bron van alle goed,

Zich aan de ziel bekend zal maken

die ernaar verlangt deel aan Hem te hebben.’

We strekken onze kopjes uit naar de zon.
We koesteren ons in de warmte van haar stralen.
We bewegen mee in het ritme van de wind,
ten einde het beste uit onszelf te halen.

Kijk eens hoe mooi wij zijn.
Zie eens hoe wij openbloeien.
Zie, hoe prachtig onze kleur is,
hoe wij in onze bestemming groeien.

Zie, hoe zelfs als de zon verdwijnt,
donkere wolken haar licht bedekken,
de regen en wind ons doen buigen,
wij onze kopjes naar boven blijven strekken.

We blijven zoeken naar licht,
te midden van stormen en duisternis,
hopend dat de zon weer gaat schijnen,
haar licht er weer voor ons is.

Welk een geestelijke les ligt er niet in de woorden van dit gedichtje, waarvan ik vanmorgen na zo’n lange tijd pas het laatste coupletje bij heb geschreven.
Ook wij hebben licht nodig, zowel voor ons lichaam als voor onze geest, maar wat nog veel belangrijker is, voor ons geestelijk leven, voor onze ziel, namelijk Gods licht.
Maar, strekken wij ons ook zo uit naar God als de bloemen, als de jonge knop in het citaat?
Eén ding is zeker: Wie hem zoekt, zal Hem vinden; nader tot God, en Hij zal tot jou naderen, en Zich aan jou bekendmaken.

Verlangen wij, verlangt onze ziel naar Hem als bloemen of de jonge knop naar het zonlicht?
Willen wij deelhebben aan Hem, Zijn goedheid proeven?
God zal nóóit, nee, nóóit iemand laten staan die Hem met zijn hele hart zoekt!
Hij verlangt er juist naar om samen te zijn, en ons met Zijn genade, goedheid en liefde te overladen.
Maar …, zijn wij er ook om het te kunnen ontvangen?

In hetzelfde stukje staat ter afsluiting een citaat dat ik op mijn andere blog bij ‘Citaten’ heb staan.
Jaren geleden, toen ik dit boek voor het eerst las, raakten deze woorden mijn hart heel diep, en nog steeds iedere keer weer als ze mij onder ogen komen, springt mijn hart op.

‘Zo zeker als de zon schijnt op deze aarde,

zo zeker zendt God de stralen van Zijn licht en Zijn liefde naar mij uit,

opdat ik ze in mijn hart zal ontvangen,

om mij erin te verblijden.’

Ja, God zendt Zijn stralen van licht en liefde naar ons uit, elke dag weer, elke morgen weer, maar zijn onze harten wachtende om te ontvangen, om ons erin te kunnen verblijden?

De stralen, Heer, van Uw licht en liefde
zendt U iedere dag opnieuw naar ons uit.
U verlangt te geven, te overladen,
en wacht verlangend op ons besluit.

U verlangt ernaar om ons te ontmoeten,
dat we bij U komen om te ontvangen.
Zodat ons hart zich zal verblijden en
U zichtbaar bent in onze wandelgangen.

Laat ons hart zich toch tot U uitstrekken,
meebewegen op de wind van Uw Geest.
Dat wij zullen groeien en openbloeien,
opdat Uw geschenk van Licht en Liefde
niet tevergeefs zal zijn geweest.

‘O God, U bent mijn God! U zoek ik vroeg in de morgen; mijn ziel dorst naar U, mijn lichaam verlangt naar U in een land, dor en dorstig, zonder water.
…
Uw goedertierenheid is immers beter dan het leven; daarom zullen mijn lippen U prijzen.
…
Mijn ziel zal als met vet en overvloed verzadigd worden; mijn mond zal roemen met vrolijk zingende lippen.’
Psalm 63:2,4,6

‘Het is de goedertierenheid van de HEERE dat wij niet omgekomen zijn, dat Zijn barmhartigheid niet opgehouden is! Nieuw zijn ze, elke morgen; groot is Uw trouw!
Klaagliederen 3:22,23

‘Goed is de HEERE voor wie Hem verwacht, voor de ziel die Hem zoekt.’
Klaagliederen 3:25

Koester je iedere dag weer in de stralen van Zijn licht en Liefde; laat je hart zich erin verblijden, om zo steeds meer van Hem te kunnen verspreiden.

Gods rijke zegen van Licht en Liefde voor de komende week.
Een liefdevolle groet,
Rita