De schoenen uit!

De aarde is vol van de hemel en elke gewone struik staat in vuur en vlam door God, maar alleen wie het ziet doet zijn schoenen uit.’

Elisabeth Barrett Browning


Bovenstaand citaat was ik al eens tegen gekomen in een boek (en ik had hem natuurlijk ook opgeschreven) en nu blijkt het ook te staan op de kalender die in mijn raamkozijn staat.
Al vanaf de eerste keer dat ik het las, raakte het mijn hart en zette het mij voor een moment stil om erover na te denken.
Het is echter niet hetgeen waarvan ik dacht om over te gaan schrijven; dat ben ik namelijk kwijt.
Ik dacht dat ik het had opgeschreven, maar ik kan het nergens terugvinden.
Misschien is het verloren gegaan met het crashen van mijn laptop diezelfde dag, of is het ergens anders opgeslagen op mijn nieuwe laptop, ik weet het niet, maar met het stil worden en nadenken over wat dan wel, viel mijn oog steeds maar weer op dit citaat.
En eigenlijk is dit ook wel heel erg toepasselijk om dieper over na te denken en te schrijven, gezien mijn One Word ‘Focus’ voor dit jaar.

‘De aarde is vol van de hemel en elke gewone struik staat in vuur en vlam door God, maar alleen wie het ziet doet zijn schoenen uit.’

Ik proef de woorden.
De aarde is vol van de hemel …
En elke gewone struik staat in vuur en vlam door God …
Maar alleen wie het ziet doet zijn schoenen uit ….

Er zit een ongekende diepte in deze woorden.
Ik weet niet wat het jou doet, maar als ik ze lees, zet het mij stil; word ik stil.
Mijn gedachten gingen als vanzelf naar Mozes en de brandende doornstruik (Exodus 3) en veel verder kwam ik eigenlijk nog niet.
Er was iets, ik proefde iets, maar kon de vinger er nog niet op leggen, tot nu.
Als Prediker zegt dat er voor alles een tijd is in dit leven, dan geloof ik dat nu, deze maand, de eerste van het nieuwe jaar, de tijd is voor dit citaat.


Misschien gaan jouw gedachten ook wel als vanzelf naar het verhaal van Mozes en de brandende doornstruik.
Het ligt ook wel voor de hand, vind je niet, ‘struik in vuur en vlam’, en ‘doet zijn schoenen uit’, dat was immers wat Mozes zag en deed.

‘Mozes zag dat de struik in brand stond, maar toch niet verbrandde.

Toen de Heer zag dat Mozes kwam kijken, riep Hij vanuit de struik: ‘Mozes, Mozes!’ 
‘Ja’, antwoordde Mozes. ‘Kom niet dichterbij,’zei de Heer. ‘Trek je sandalen uit, want je staat op heilige grond. Ik ben de God van Abraham, Isaak en Jacob.’

Exodus 3:2b,4-6a

Proef jij ook die heiligheid, ervaar je ook dat de grond heilig is, daar waar die struik in brand staat doordat God daar is?
Welk gevoel bekruipt jou als je dit leest?
Welke gedachten gaan er door je hoofd?
Wat doet het met je?
Of lees je deze woorden en kun je er niets mee, doet het je weinig, brengt het je alleen het verhaal van Mozes in gedachten?
Of voel je diep van binnen toch een stille, misschien wel diepe, hunkering naar Hem, naar Hem zo willen zien in het hier en nu?


Als we vandaag de dag om ons heen kijken, kunnen we ons het misschien maar moeilijk voorstellen dat de aarde vol is van de hemel en elke struik in vuur en vlam staat door God.
De aarde vol van de hemel?
De hemel is toch een plaats van rust en vrede, een plaats waar alles mooi is, geen verdriet, geen pijn, en zie hier op aarde eens.
Wat een ellende is hier!
De beelden en/of berichten van dood en verderf komen iedere dag onze kamers binnen.
Misschien is het enige dat je in vuur en vlam ziet staan wel het beeld van mensen, huizen of bedrijven; misschien wel dat van jezelf.
En dit zijn niet bepaald dingen waarvoor je je schoenen uit zal doen, maar eerder je hakken in het zand zet om Hem ter verantwoording te roepen en Hem te vragen waarom Hij dit doet of toelaat, of wat dan ook.
En toch …
En toch …

Als ik deze woorden lees ‘de aarde is vol van de hemel’ dan denk ik niet aan rust en vrede, naar geen pijn en verdriet meer, niet aan iets waar het alleen maar mooi is, maar weet ik dat het draait om het feit dat God in alles aanwezig is.
Zijn hand heeft alles geschapen; de zon, de maan, de sterren; de natuur, elke boom, struik en bloem; de zee, het meer, rivieren; mens en dier …
Zijn handtekening is zichtbaar in de schoonheid van alles.
In de prachtige witte sneeuw die nu, op dit moment, de straten en daken in mijn straat bedekt, maar ook in de grauwheid en doodsheid die vaak even zoveel  erger lijkt als de sneeuw weer weg is.

Het is makkelijk om in de herfst, als de bomen en struiken vuurrood kleuren, God te zien.
Of in het voorjaar als alles opnieuw uitloopt en de kleuren helderder zijn dan ze ooit zullen zijn.
Of wat te denken van de zomer; och, als de zon haar gouden, vurige gloed over de natuur legt …
O, op die momenten is het niet zo moeilijk om te zien alsof in vuur en vlam staat door God.
Maar nu, midden in de winter; alles doods en kaal is, bijna geen groen blaadje aan de bomen …
De donkerste tijd van het jaar, met korte dagen en weinig licht; waar mensen soms in het donker naar hun werk gaan en weer in het donker thuiskomen, en waardoor alles wat ze zien slechts donkere schimmen zijn.
En toch, toch staat ook nu alles in vuur en vlam door God.
De vraag is echter of wij het zien, of wij het willen zien.
Zien voorbij het donker, zien voorbij de schimmen, zien, hoe in het verborgene God alles weer aan het voorbereiden is voor het nieuwe dat gaat komen.
Zijn licht, Zijn vuur zien in het ogenschijnlijke dode en kale rondom ons.
Niet zien wat voor ogen is, maar dieper, dieper.
Zijn vingerafdruk, Zijn beloften, Zijn liefde, Zijn genade.
Hoop, leven, vrede, vreugde.


Alleen wie het ziet doet zijn schoenen uit.

De schoenen uit, uit heilig ontzag voor deze grote en ontzagwekkende God.
De schoenen uit, uit eerbied en respect voor wie Hij is en voor wat Hij doet.
De schoenen uit, uit liefdevolle gehoorzaamheid om alles wat Hij heeft gegeven en geeft.
De schoenen uit, ook omdat je niets liever meer wil dan bij Hem zijn en aan Zijn voeten zitten.
De schoenen uit, ook omdat je de tijd wilt nemen om bij Hem te zijn; niets geen haast om weer weg te gaan en andere dingen te doen.
De schoenen uit, omdat je meer van Hem wilt zien, wilt weten; Hem meer en meer wilt leren kennen.
De schoenen uit, een teken van eerbied en respect, maar ook van thuis zijn.


‘De aarde is vol van de hemel en elke gewone struik staat in vuur en vlam door God, maar alleen wie het ziet doet zijn schoenen uit.’


Ik buig mijn hoofd
en doe mijn schoenen uit.
In alle rust ga ik zitten,
terwijl ik mijn ogen sluit.

Volkomen stilte en intense vrede,
zijn tastbaar in en om mij heen.
Ik voel mij kostbaar en geliefd,
ver weg is pijn en moeite, geween.

Hier wil ik zijn, en blijven,
even niet gebonden aan tijd,
en tot me door laten dringen
het wonder dat Hij mij leidt.

Dat Zijn hand mij beschermt,
dat Zijn hand mij draagt.
Dat Zijn hand mij optilt,
en altijd liefdevol schraagt.

De diepte van deze liefde zien,
de genade van Zijn zegeningen.
De grootsheid van Zijn werken,
en hoe Hij mij blijft omringen.

Diep en heilig ontzag vervult mij,
een lied van lof en dank ontspringt.
Mijn handen hef ik naar omhoog,
en mijn mond opent zich, en zingt, zingt, en zingt …


‘Daarom wil ik U prijzen, te midden van de volken, Heer, een loflied zingen tot eer van Uw naam.’

Psalm 18:50
(NBV)


Lieve Vader in de hemel, eigenlijk heb ik geen woorden, weet ik niet wat ik zeggen moet.
Tocht wil ik U één ding vragen: doe mij, doe ons, dit jaar U zien in alles wat er gebeurt en op alle wegen die we gaan.
Opdat we meer en meer onze schoenen uit zullen doen zowel uit eerbied en heilig ontzag, als uit het verlangen om tijd met U door te brengen zonder gehaast te zijn.
In Jezus’ Naam.

- Amen -


Gods rijke zegen en liefdevolle nabijheid toe gebeden voor 2017.
Neem de tijd, doe je schoenen uit en kies het beste deel.
Het zal niet van je af worden genomen.

Een liefdevolle groet,
Rita