Week 17 - Epiloog

Vrijdag, 19 april
Epiloog, het lijkt mij de beste titel die ik dit blogje kan geven, want ja, eigenlijk had ik met mijn vorige stukje het thema ‘God de Onbegrijpelijke’ afgesloten, maar met alles dat de afgelopen anderhalve week is gebeurd, toch nog een paar woorden.

God de onbegrijpelijk ...

Het is zo’n driekwart jaar geleden dat mijn man voor een vaatonderzoek naar het ziekenhuis moest, en bij ‘toeval’ ontdekken zij dat hij een aneurysma had.
Best heftig nieuws, want meestal -zoals ook bij een vriend van mijn man, wordt het te laat ontdekt en sterft de persoon.
Met een half jaar moest hij voor controle, en op de echo zagen zij dat het best wel gegroeid was, dus dan maar met drie maanden een nieuwe echo, en vorige week dinsdag (9 april) was de dag voor dit controle-onderzoek.
Maar in plaats dat mijn man doorging naar de winkel, werd het na de CT-scan een ritje IC, met een operatie binnen 24 uur op het programma.
Het waren heftige en zeer spannende dagen, en hoewel niet alles ging zoals het zou moeten, liep alles goed af, en uiteindelijk mocht hij afgelopen woensdag dan toch naar huis.


In de dagen die achter me liggen, gingen mijn gedachten met regelmaat terug naar de stukjes die ik de afgelopen tijd heb geschreven over dat we God niet kunnen begrijpen.
Waar bij ons nu uiteraard dankbaarheid overheerst, omdat we echt Gods hand zien in dit tot drie keer toe op tijd gewaarschuwd worden (na de operatie gebeurde er nog iets op de IC), gingen mijn gedachten ook automatisch naar al die mensen die gewoon komen te overlijden aan een aneurysma, simpelweg omdat het vaak pas ontdekt wordt als deze scheurt, en je dan meestal te laat ben om nog iets te kunnen doen.
Wat ook heel erg binnenkwam, was een berichtje op Facebook van het plotselinge overlijden van iemand, die daarbij nog elf jaar jonger was dan mijn man.
(Mijn hart gaat naar hen uit 💕🙏🏻)
God, de Onbegrijpelijke ...

Hoewel dankbaarheid overheerst, zijn er nog vele dingen die hun plek moeten krijgen.
Ik voel en ervaar van alles van binnen, maar kan er de woorden (nog?) niet voor vinden.
En hoewel ook niet alles in woorden hoef te worden gevangen, ervaar ik dat er toch een paar dingen zijn die naar buiten willen.
…

Zondag, 21 april
Het is een paar dagen dat ik bij bovenstaande bleef steken, en niet verder kwam.
Kleine gedichtcoupletjes verschenen op mijn digitale A-viertje, maar het is het niet.
Ik voelde dat de woorden er waren, maar ze kwamen er niet uit, nóg niet.

Het is vroeg, nog voor ik vandaag met mijn Stille Tijd begin, als de volgende woorden in mijn gedachten komen en ik ze met een potlood snel neerkrabbel op een kladpapiertje.

U vraagt mij U te geloven;
mijn hart te verbinden
met dat van U.

U vraagt mij U te vertrouwen;
mijn hand te leggen
in die van U.

U vraagt mij U te volgen;
gehoorzaam te gaan in
het voetspoor van U.

U vraagt mij aan U vast te houden;
ook als ik niets
begrijp van U.

U vraagt mij …
Heer, hier ben ik,
maar houd mij vast,
want ik kan dit niet
zonder de hulp van U.

's Middag volgen de laatste woorden; wat van binnen leefde, krijgt gestalte in het volgende gedichtje.


Rusten in de zekerheid,
dat mijn niet te begrijpen God en Vader
altijd alles vast in Zijn handen heeft.

Vrede hebben in de wetenschap,
dat mijn niet te begrijpen God en Vader
mij altijd met Zijn liefde omgeeft.

In geloof rotsvast vertrouwen,   
omdat mijn niet te begrijpen God en Vader,
door Zijn geest, in mij woont en leeft.

Dank U, Heere, dat U alle dingen doet meewerken ten goede voor wie U liefhebben.
En ik geloof dat U hiermee zowel de goede, als de kwade dagen voor ogen hebt.
Met alles dat gebeurd is, en zoals het gaat, laat U dan maar zien, Heer, wat Uw wil is dat ik doe, wat u mij wil leren; de plannen die U nog hebt met mijn/ons leven.
Dat Uw glorie gezien zal worden, Heer!

- Amen -

'Zoals een vader zich ontfermt over zijn kinderen,
zo ontfermt de HEERE Zich over wie Hem vrezen.'
Psalm 103:13

Laten we vol vertrouwen blijven geloven in deze, voor ons niet te begrijpen, maar liefdevolle en betrouwbare, onveranderlijke God en Vader; laten we toch alles van Hem blijven verwachten en ons geloof en vertrouwen zal nooit worden beschaamd.

Blessings en een liefdevolle groet,
Rita